isabel Alone

Gecenin geç saatleriydi tüm ev haklı çoktan uykuya dalmıştı. İsabel haricindeki herkes derin ve tatlı bir uykudaydı... İsabel bir türlü kafasındaki düşünceler yüzünden uyuyamamıştı.Kısa süre yatağında dönüp durduktan sonra yavaşça yatağında doğruldu. Bir türlü uyuyamıyordu yatağında sürekli dönüp durması uyumasına yardımcı olmuyordu... İsabel hızla yatağından kalktı ve peleriniyle asasını alarak odasından çıktı. Asasını sıkıca tutarak ''Lumos''dedi. Şimdi etrafını daha iyi görebiliyordu.Kendi uyumayabilirdi ama onun haricindeki herkesin çoktan uykuya daldığından emindi bu yüzden ses çıkarmamaya özen göstererek ilerlemeye başladı. Hızlı ama dikkatli bir şekilde merdivenlerden indi. Salona kısa süre göz gezdirdikten bahçeye çıktı. Birkaç adım attıktan sonra asasına baktı. Artık onun yaydığı ışığa ihtiyacı kalmamıştı. Kısa süre etrafa baktıktan sonra''nox''dedi. Asasındaki ışık sönmüştü. İsabel kısa süre temiz havayı içine çekti. Dışarı çıkmak gerçektende iyi gelmişti. Hava biraz soğuktu ama isabel bunu umursamıyordu... Kısa süre bahçede ilerledikten sonra gözüne kestirdiği bir ağacın altına oturdu ve gökyüzüne baktı. Yıldızlar yine her zamanki gibi tüm güzelliğiyle parlıyor ay ise tüm ihtişamıyla onlara eşlik ediyordu... İsabel yine düşüncelere dalmıştı. Yarın büyük gündü... Okullar açılıyordu... Ama isabel gitmeyi hiç istemiyordu. Ailesinden ve kuzeni amanda'dan ayrılmak istemiyordu... Acaba onu nasıl bir okul yılı bekliyordu...İsabel tüm düşüncelerinden omzuna birinin dokunmasıyla bir anda kurtulup kendine geldi ve hızla arkasını döndü. Karşısında kuzeni amandayı görünce küçük bir tebessüm etti. Amanda kısa süre İsabel'e gülümsedikten sonra onun yanına oturmuştu. Ve gülümseyerek ''Sanırım uykusu kaçan tek kişi ben değilmişim''demişti. İsabel kısa süre dalgın bir şekilde gülümsedikten sonra kuzenine bakarak ''Evet sanırım... Yatakta dönüp durmak bir işe yaramayınca dışarı çıkıp biraz hava alıyım dedim sen niye uyuyamadın?''diye sordu. Kuzeni amanda kısa tepkisiz kaldıktan sonra gökyüzüne bakarak ''Yarın büyük gün diğmi? Okullar açılıyor yani ayrılıyoruz... ''demişti. İsabel amanda'nın bu cevabı üzerini zoraki bir şekilde de olsa gülümsemişti. Anlaşılan kuzenide aynı sebepten dolayı uyuyamamıştı. Yarın gidiyordu ve bir daha ne zaman görüşecekleri belli değildi sonuçta ikiside farklı okullara gidiyorlardı. İsabel amanda'ya kısa süre baktıktan sonra gözlerini yere devirerek ''Evet yarın büyük gün... yarın ayrılıyoruz ama bu birbirimizden tamamen kopuyoruz anlamına gelmiyor birbirimize sürekli mektup yazarız birbirimize yaşadığımız ve yaptığımız herşeyi anlatırız...'' dedi. Onlardan ayrılmak zaten yeterince zordu şuan amanda bunu daha fazla zorlaştırmaktan başka birşey yapmıyordu. İsabel duygularına hakim olmaya çalışıyordu.

Amanda ise çoktan ağlamaya başlamıştı. Birden isabel'e sarılmış ve ağlayarak ''Seni çok seviyorum kuzen ve seni özliycem...Maceralarımızı... Başımızı beraber belaya sokmalarımızı....'' demişti. Cümlesini tamamlayamamıştı. Amanda neden bu kadar duygusal ve sulugöz olmak zorundaydı ki... Herşeyi her zaman daha da zor hale getiriyordu. İsabel amandaya sarılarak ''Hey temelli gitmiyorum tatillerde yine gelicem hem sadece ben gitmiyorumki sende gidiyorsun kimbilir kimlerle arkadaş olacaksın bir sürü arkadaşın olacak yeni maceralara atılacaksın... Bir sürü yeni şey öğreniceksin hem iletişimimizi tamamıyla kesmeyeceğiz ki sürekli mektuplaşacağız ah hadi ama kuzen bu kadar sulugöz olma zaten gitmek yeterince zor daha fazla zorlaştırma...'' dedi. Kuzeninden ayrılarak zoraki bir şekilde gülümsedi ve ''Hem beraber geçirdiğimiz son gece bu onuda ağlayarak mı geçiricez hadi ama...''demişti. Kuzeniyse zorda olsa susmayı başarabilmişti. Göz yaşlarını silerek gülümsemiş ve tamam anlamında başını sallamıştı. İsabel bunun üzerine kısa süreliğinede olsa rhat bir nefes almıştı. En azından kuzeni susabilmişti sonunda... Tüm gece boyunca konuşmulardı. Kuzeniyle uzun süre sohbet edip eski günlerden bahsetmişlerdi... Sabaha karşıysa ikiside yorgun ve uykusuz bir şekilde odalarına çıkıp uyumuşlardı. Gece oldukça geç yatmasına ragmen isabel sabah erkenden kalkmıştı. Yapacak bir sürü işi vardı. Eşyalarını toparlamak adına hiçbirşey yapmamıştı. Kendine gelmek için direk duşa girdi. Tüm gece boyunca olanları düşünüyordu. İçinden ''umarım herşey daha da zorlaşmaz '' diyordu. O sırada annesi ''hadi isabel herkes aşağıda kahvaltı masasında seni bekliyoruz ''diye bağırmıştı. İsabel ''tamam anne geliyorum''diyerek hızla duştan çıktı.Üzerine eline ne geçirdiyse giydi ve koşarak aşağı indi. Herkes masada onu bekliyordu. İsabel boş bulduğu bir yere oturduktan sonra gülümseyerek ''özür dilerim biraz geciktim ''diyerek onları beklettiği için herkesten özür diledikten sonra kahvaltısını etmeye başladı. Masada herkes birşeyler konuşuyordu ama isabel onları duyamayacak kadar düşünceliydi. Hızlı bir şekilde kahvaltısını ettikten sonra masadakilere dönerek ''size afiyet olsun izninizle ben kalkıyorum eşyalarımı toparlamam gerek size tekrar afiyet olsun''dedikten sonra masadan kalktı ve hızla odasına çıktı yapması gereken birçok şey vardı ama bunun için yeterince zamanı yoktu. İsabel asasını eline alıp hızlı bir şekilde birkaç büyülü sözcük mırıldandı. Eşyalar kendiliğinden toparlanmaya başlamıştı. İsabel hızla odasından çıkarak salona indi alması gereken birkaç kitap vardı salonda onları alıp yukarı çıktı. Tüm herşeyini aldıktan sonra bavulu ve baykuşunu alarak aşağı indi. Tüm ev halkı aşağıdaydı. Sonunda vedalaşma zamanı gelmişti. İsabel herkesle vedalaştıktan sonra zorda olsa evden çıkıp arabaya bindi.Uzun bir araba yolculuğundan sonra sonunda tren istasyonuna varmışlardı. İsabel hızla perona ilerlemeye başladı trene yetişmeliydi bu yüzdende acele etmeliydi. Kısa bir koşuşturmacanın ardından sonunda trene yetişmişti. Heryer tıklım tıklımdı. Uzun süre kendine boş bir komartıman aradıktan sonra sonunda bulmuştu. İçeri girip eşyalarını yerleştirdi ve cam kenarına oturdu. Tüm yol boyunca etrafı izlemişti.Hogwartsa vardıklarında herkes büyülenmiş bir şekilde etrafı izlerken isabel düşüncelerinde boğulmakla meşgul olduğu için etrafa pekte dikkat edemememişti.Büyük solona vardıklarında hekesin tek tek adı okunmaya başlandı.Çok geçmeden kendi adının okunduğunu duydu ve profesörün yanına giderek sandalyeye oturdu ve başına geçirilen şapkanın ne diyeceğini merakla beklemeye başladı.

IV.Sınıf Gryffindor... Gryffindor...