Bitmek bilmeyen dersler ve sorunlar...

Dean derslerden çıktıktan sonra kütüphaneye gitmeye karar verdi. Uzun süredir derslerine kendini verememişti. O kadar çok şey olmuştu ki… Kısacık bir sürede tüm hayatı karmakarışık olmuştu ve haliyle derslerde arada kaynamıştı. Henüz hayatındaki karmaşanın yarısını bile çözebildiği söylenemezdi ama bir an önce kendini toparlamalıydı biliyordu. Dersleri daha fazla asamazdı daha önce bu hakkını fazlasıyla kullanmıştı. Ailesinin de böyle bir sorumsuzluğu ikinci kez hoş karşılayacağını hiç sanmıyordu üstelik… Bu da kütüphane de birkaç gün sabahlaması gerektiği anlamına geliyordu. Fakat bunu pekte sorun etmiyordu. Vampir olduğu için birkaç saatlik uyku ona yetiyordu ve günün geri kalanını gayet zinde bir şekilde geçirebiliyordu buda düşündüğünden daha az bir sürede derslere yetişebileceği anlamına geliyordu. Yine de çok çalışmalıydı biliyordu. Kütüphaneye girdiğimde çok fazla kişinin olmadığını fark etti. Derin bir nefes aldı. Tabi göl kenarında dinlenmek ,avluda arkadaşlarla sohbet etmek ya da eğlenmek dururken kim kütüphaneye tıkılıp ders çalışmayı tercih ederdi ki… Dersleri son zamanlarda astığı için kütüphane de çalışmak zorunda kalan birkaç kişi dışında hiç kimsenin tercih edeceğini sanmıyordu. İsteksizce gördüğü ilk boş masaya ilerledi. Buraya ders çalışmak için gelmişti ve öyle de olacaktı. Ders kitaplarını masaya koyduktan sonra kitap raflarına doğru ilerledi. Bir süre birkaç kitaba baktıktan sonra sonunda aradığı kitapları bulmuştu. Bulduğu kitapları da alıp masasına geri döndü ve çalışmaya başladı. Uzun süre çalıştıktan sonra gözleri ağrımaya başladığı için ara vermeye karar verdi. Kafasını sonunda kitaplardan kaldırıp etrafa baktığında kütüphane de kimseni kalmadığını fark etti. O kütüphaneye ilk geldiğinde kütüphane de olan birkaç kişi de gitmişti. Koca kütüphanede tek başına kalmıştı. Kim bilir saat kaçtı ? Ne kadar süredir ders çalıştığını bile bilmiyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra gözlerini tavana dikerek düşünmeye başladı. İsabel’i bu gün neredeyse ders dışında hiç görmemişti. Buna genel olarak sevinmesi gerekiyordu biliyordu ama sevinemiyordu. Çünkü İsabel ne zaman sessiz kalsa bunun altından hep kötü bir şeyler çıkıyordu. Sürekli yeni felaketler meydana geliyordu. Acaba yine neyin peşindeydi? Yine ne gibi sinsi planlar yapıyordu merak ediyordu doğrusu… Üstelik uzun süredir scarlett’ı da görememişti. Normalde bunu yadırgamazdı ama scarlett’ı son gördüğü zamanki hal ve hareketlerini göz önünde bulundurunca onun için endişeleniyordu doğrusu… Tabi bir de stacy vardı biricik aşkı aynı zamanda scarlett’ın baş düşmanı… En son onunla scarlett’la uğraşmaması konusunda konuşmuştu ama stacy’nin sözünde ne kadar durduğu tartışılırdı. Sonuçta o stacy’di.

Ve ne kadar tam tersi gibi görünse de pekte güvenilir olduğu söylenemezdi. Acıydı ama gerçek buydu… Stacy’nin karakterini değiştiremezdi. O böyleydi. Ve genel olarak böyle mutlu oluyordu. Ne yazık ki yapacak pek bir şey yoktu… Dean tüm bu düşüncelerinden duyduğu ayak sesleriyle bir anda kurtulup kendine geldi. Gözlerini sesin geldiği yöne dikti. Çok geçmeden ayak seslerinin sahibi görünmüştü. Bu elan’dı. Buna pek şaşırmamıştı. Zekiydi ama aynı zamanda hayalperestti. Dikkatini derslere vermekte zorluk çekiyor ve genel olarak derslerde başka şeylerle meşgul olduğu için anlatılanları anlamıyordu. Dean’dan bu yüzden dersler konusunda yardım istemişti ve dean’da kabul etmişti. Haftanın 3 günü ona ders anlatıyordu. Hayallere dalmasını engelleyerek dersi elinden geldiğince en basit şekilde ona anlatıyordu. Zor oluyordu ama sanırım az da olsa başarıyordu. Bu günün de ona ders çalıştırmaya söz verdiği günlerden biri olup olmadığını merak ediyordu. Elan dean’ın masasına gelerek oturabilir miyim diye sormuştu. Dean yorgun bir şekilde gülümseyerek ''Evet… Elbette… Lütfen otur '' dedi. Dean her ne kadar onu dinler gibi görünse de aslında tam olarak onu dinlediği söylenemezdi. Sadece arada duyduklarına yanıt veriyor ve onu dinler görünmeye devam ediyordu. Ona dikkatini vermeye çalışıyordu ama aklındaki düşünceler bir türlü buna izin vermiyordu. Muhtemelen ''sanırım bizden başka ders düşkünü kimse yok ''gibisinden bir şey söylemişti. ''Evet sanırım…'' demekle yetindi. Daha sonra düşüncelerinden kurtulmak için başını hafifçe iki yana salladı. Zorda olsa düşüncelerini aklından kısa süreliğine uzaklaştırmayı başarmıştı. Kısa süre sessiz kaldıktan sonra ''Neyse beraber çalışmaya ne dersin? Hangisinden başlamak istersin? İstersen bundan başlayalım'' diyerek eline ilk geçen ders kitabını gösterdi. Elan tamam anlamında başını sallayarak ders kitabını açmış ve dinlemeye hazır olduğunu belli eden bakışlarla dean’ın gözlerine bakmaya başlamıştı. Dean bir süre kitaba göz gezdirdikten sonra anlatmaya başladı. Uzun süre anlattıktan sonra aklına elan’ın hayalperest biri olduğu gelmişti. Dinliyor görünüyordu ama asla dinleyip dinlemediğinden bakarak emin olamazdınız… Gözlerini elan’ın gözlerine dikerek ''Her neyse sonuç olarak bu derslerin hepsi saçmalık yani hadi ama insanları paylançoya çevirmek ne işimize yarayacak ki? '' dedi. Bu söylediklerinin dersle hiçbir alakası yoktu. Sadece onun anlattıklarını dinleyip dinlemediğini anlamak için söylediği bir cümleydi. Elan’da hıhı diyerek dean’ı onaylamıştı. Bu da elan’ın hayal dünyasında olduğu anlamına geliyordu. Elan’ı omzundan hafifçe sarsarak ''Elan… Kendine gel… Elan… Az önce söylediklerimin anlattığım dersle hiçbir alakası yoktu. Dersler hiçbir zaman saçmalık değildir ve bize İnsanları paylançoya çevirmeyi öğretmiyorlar… Uyan'' dedi.

Not: Gelecek var

Elan dersten çıktıktan sonra koşarak binasına gitti. Binasına bayıldığından değil bir an önce üzerindeki kıyafetlerden kurtulmak istediği içindi bu acelesi… Binasına girer girmez hızlı adımlarla yatakhanesine yöneldi. Yolda karşılaştığı birkaç arkadaşına aceleyle selam vererek odasına girdi. Kitaplarını yatağının üzerine fırlatıp dolabına yöneldi. Uzun süre dolabını dağıttıktan sonra beyaz bir tişört ve kırmızı bir mini etek giyerek odasından çıktı. Sonunda o iğrenç üniformasından kurtulmuştu. Şimdi istediği her şeyi yapabilirdi koşarak avluya çıktı. Birkaç tanıdık arkadaş görmeyi umuyordu ama olmamıştı. Bahçede uzunca bir süre dolaştıktan sonra birkaç (normalde asla arkadaş denecek kadar birbirleriyle yakın olmayan kişilere) arkadaşına selam verip kısa süre sohbet ettikten sonra sıkılarak odasına çıktı. Kendini yatağa attı canı sıkılmıştı ve ne yapacağını bilmiyordu. Yatakta dönüp dururken gözüne ders kitapları çarptı. Ders çalışmak… Kabul ediyordu pek ona göre bir şey değildi ama yinede iyi bir fikirdi. Derslerde dean’a bakmaktan konsantre olup dersi dinleyemediğini düşünürsek acilen ders çalışmaya başlamıştı. Genel olarak dean haftanın 3 günü ona ders anlatıyordu ama çoğunlukla dikkatini tam olarak derse veremediği için bu bir işe yaramıyordu. Ne yapabilirdi ki dean yanındayken hayal gücünü engelleyemiyordu. O diğerlerinden farklıydı. Soğuk ve kötü biri gibi görünüyordu oysa dean soğuk biri olabilirdi ama kesinlikle kötü biri değildi. Yakışıklıydı… Mavi gözlerinde insan kaybolup gidiyordu. 4.Sınıfların en popüler çocuğuydu ama o bununla pek ilgilenmiyordu. Bir kıza hayır demeyecek kadar kibar aynı zamanda bir o kadar mesafeli ve ukalaydı. Ve kesinlikle fazlasıyla sabırlıydı. Elan’ın sürekli dalıp dalıp gitmelerine katlanıp ona ders anlatmaya tüm gün çabalayabilecek kadar sabırlı ve tatlı… Dean… Elan hızla yatağından doğruldu aklındaki düşüncelerinden kurtulmaya çalışarak kitaplarını aldı ve kütüphaneye doğru yola çıktı. Kütüphaneye doğru hızlı adımlarla yürüyordu ama aklı hala dean’daydı. Son zamanlarda onu çok sık düşünüyordu. Elan bu düşüncelerinden birine çarpmasıyla kurtulup kendine geldi. Çarptığı kişiden hızla özür diledikten sonra kütüphaneye girdi. Kütüphanede kimse yoktu. Buna pekte şaşırmamıştı elanın bile neredeyse hiç uğramadığını düşününce…

Kütüphanenin sonunda birinin hala ders çalışmakta olduğunu gördü. Bu saatte ders çalışmak? Kim bu saatte ders çalışırdı ki ya da daha eğlenceli şeyler dururken kim kütüphanede sabahlardı ki? Adımlarını hızlandırarak gördüğü kişiye doğru ilerledi. Yeterince yakına geldiğinde kütüphanede sabahlamayı tercih eden kişinin dean olduğunu gördü. Dean… Tabi ya ondan başka kim bu kadar ders düşkünüydü ki? Dean kitap okumaya kesinlikle bayılıyordu. Onu ne zaman görse mutlaka elinde kitap vardı. Ders kitapları haricinde de çeşitli bir sürü kitap okuduğunu görmüştü. Haliyle bu saatte kütüphanede olmasına da şaşırmamıştı. Gülümseyerek ''İyi akşamlar dean'' dedikten sonra dean’ın karşısındaki sandalyeyi göstererek '' oturabilir miyim?'' diye sordu. Dean yorgun mavi gözlerini Elan’ın gözlerine dikerek o soğuk ve tatlı gülümsemesiyle oturmasında bir sakınca olmadığını söylemişti. Fazlasıyla yorgun ama yakışıklı gözüküyordu. Gözleri yorgun baksa da etkileyiciydi. Ve gülümsemesi… Kendine gelerek dean’ın karşısına oturdu ve '' Sence de okulun en çalışkan öğrencisi olmak için biraz fazla çalışmıyor musun?'' diye sordu. Dean donuk bakışlarla ''Evet sanırım… '' diye yanıt vermişti. Elan dean’ın bu cevabı üzerine hafifçe gülümsedi. Dean kısa süre sessiz kaldıktan sonra beraber çalışmayı teklif etmişti. Elanda dean’ın bu teklifine fazlasıyla sevinmiş bir şekilde tamam anlamında başını sallamıştı. Ve dean kitaplardan birini açıp kısa süre göz gezdirdikten sonra anlatmaya başlamıştı. Yorgun olmasına rağmen yine fazlasıyla sabırlı davranıyor ve konuları en kolay şekilde anlatmaya çalışıyordu. Ona henüz okuldaki partiden bahsetmemişti ama dean’ın onunla partiye gidebilme olasılığı bile harikaydı. Siyah bir takım elbisenin içinde oldukça yakışıklı gözükeceği kesindi. Ve tüm kızların gözleri üzerinde olmasına rağmen tüm gece elan’a eşlik edip onunla dans edece olmasıysa kesinlikle muhteşemdi. Elan tüm bunları düşünürken dean’ın ona seslendiğini duydu. Bunun bir hayal mi yoksa gerçek mi olduğu konusunda kısa süre kararsız kalsa da sonunda dean’ın onu sarsmasıyla tam olarak kendine geldi. Dean’ın gözlerine bakarak mahçup bir şekilde gülümseyerek ''Üzgünüm… Dalmışım biliyorum bu bir mazeret değil ama yorucu bir gündü söz veriyorum bir daha olmayacak '' dedi. Daha sonra gülümseyerek '' Şey bu arada insanları paylançoya çevirme fikrini sevdim. Fena olmazdı. '' dedi. Bir süre sessiz kaldıktan sonra cesaretini toplayarak ''Şey okulda bir parti düzenleniyormuş ne güzel değil mi?'' diye sordu.

Dean derin bir nefes aldı ve kendine yeni gelen elan’ın afallamış bir şekilde açıklama yapmaya çalışmasını izledi. Elan’ın bu sürekli dalıp gitmelerine alışmaya başlamıştı artık… Her zamanki gibi bu dalıp gitmesine de bir mazereti vardı. Dersleri elinden geldiğince en kolaya indirgeyerek anlatıyordu ama yinede dikkatinin dağılmasını engelleyemiyordu. Bunu engellemek için çok uğraşmıştı ama başaramamıştı. Yine de henüz tam olarak pes etmiş sayılmazdı. Eninde sonunda buna bir çözüm bulacaktı. Her ne kadar henüz aklına bunun için parlak bir fikir gelmemiş olsa da… Elan’ın ilk tepkisine karşılık olarak omuzlarını silkerek ''önemli değil seni anlıyorum gerçekten yorucu bir gündü '' dedi. Yorucu bir gün geçirmeleri bu geceki dikkat dağınıklığı için bir mazeret olabilirdi ama kesinlikle diğer günler için bir mazeret olamazdı. Üstelik bu yorucu tempoya alışması gerekiyordu. Her gün dersler yüzünden fazlasıyla yoruluyorlardı ve ayrıca haftanın 3 günü de dean’la birlikte ders çalışıyorlardı. İlk hafta bocalaması doğal karşılanabilirdi ama ikinci hafta kesinlikle doğal karşılanamazdı. Kızın tam bir hayalperest olduğunu tüm okul biliyordu. Bu yüzdende zaten dean’la haftanın 3 günü ders çalışmıyorlar mıydı zaten… Düzeltiyorum daha çok dean ona canla başla ders anlatmaya çabalıyordu. Elan’ın bir daha olmayacak dediğini hatırlayarak soğuk bir şekilde gülümsedi. Nedense buna hiç inanası gelmiyordu. Bu kelimeleri daha önce de birkaç defa duymuştu ve asla beklediği gibi derse odaklanamamıştı. Dean Elan’ın ikinci cümlesinden sonra yüzündeki silik soğuk gülümsemesi daha da belirginleşmişti.

Dinlendirici ses tonuyla '' İnsanları kısa süreliğine paylançoya çevirme fikri kulağa komik gelse de bence uygulamak hiç hoş olmazdı. '' dedi gülümseyerek… Dean onun dikkatini tekrar toparladığını düşünerek kitaplara göz gezdirmeye başladı. Hem ona anlatıyordu hem de kendi çalışıyordu. Aslında çalışmaya çalışıyordu demek daha doğru olurdu bu durumda… Dean kitaba göz gezdirirken elan yine konuşmaya başlamıştı. Anlaşılan dikkatini toplamayı başarmıştı ama bu seferde derse odaklanmakta zorlanıyordu. Elan’ın son sözlerinden sonra gözlerini kitaptan ayırmayarak bir süre sessiz kaldı. Parti… Evet okulda bir parti düzenleneceğini biliyordu. Hatta bunu fazlasıyla olaylı bir gece de sevgilisiyle ayrılma noktasına geldikleri sırada dean öfkeden çıldırtmış durumdayken İsabel’inde olaylara dahil olmasıyla ondan öğrenmişti. Ve tuhaftı ama isabel ilk defa farkında olmadan dean’a iyilik yapmıştı. Hoş aslında şöyle bir düşünürsek gece başlı başına fazlasıyla tuhaftı. Gözlerini sonunda kitaptan kaldırıp elan’ın gözlerine dikti. İsabel daha önce bu konuda elan’la ilgili bir şeyler söylemişti. Ve büyük ihtimalle şimdi isabel’in bahsettiği konuya gelmek üzereydiler. Yüzüne soğuk bir gülümseme yerleştirerek ''Evet duydum. Gerçekten çok hoş ama ben partilerden pek hoşlanmam. '' dedi. Gözlerini yere devirerek ''Partiler çok fazla gürültülü ve ben gürültüden ve kalabalıktan pek hoşlanmam '' dedi. Daha sonra gözlerini elan’a dikerek ''Evet istersen derse devam edelim ne dersin? Hazır sen dikkatini toparlamışken…'' dedi. Elan isteksizce de olsa başını tamam anlamında sallamıştı. Dean yine ders anlatmaya başladı fakat bu uzun sürmemişti. Elan bu gece anlaşılan ders çalışmamakta kararlıydı. Ve dean’ın çalışmasını engellemekte de fazlasıyla kararlı görünüyordu. Gözlerini kitaptan kaldırıp elan’ın gözlerine dikerek onu dinlemeye başladı.

Kendini derse vermek için büyük bir çaba gösteriyordu ama olmuyordu işte yapamıyordu, kendi hayalleri bir yana Dean'in o mavi gözleri içinde kaybolmaktan kendini bir türlü alamıyordu. Dean her ne kadar sabırlı biri olsa da elbet bunun bir sonu olacaktı ve o şimdiye kadar var olan sabrının tamamını kullanmış gibi görünse de bunu göstermiyordu. O soğuk tavırlarının altından centilmence yaptığı bu davranış onu tüm hayallerinin baş kahramanı olmaya itiyordu. Aklına gelen partiden sonra ona partiden söz etmeye karar vermişti ve bunu dile getirmişti de ama buna karşılık Dean'in tepkisinden sonra yüzünde oluşturduğu yarım bir gülümsemeyle "Demek öyle ama sen de partiye katılsan hoş olmaz mıydı? " dedi ardın dan ise onu davet etmeyi kafasına koymuştu ama Dean'in derse geçelim demesiyle sessizce başını salladı ve kendini derse vermeye çalıştı. Ama yapamıyordu işte şu an merak ettiği şeyler ve kurulmaya hazır onca hayal varken derse odaklanması neredeyse imkansızdı. Kısa bir süre onu dinlemeye odaklanmaya çalıştı hatta neredeyse başarıyor gibi görünüyordu ama uzun sürmemişti işte dersten bir anda kopmuştu yine tamam onun ders anlatmasına bayılan biriydi ama dersi onunla biraz daha fazla vakit geçirmek için kullanan benliği ders yerine daha çok ona odaklandığından derse konsantre olması imkansızdı. Kısa süre sonra tekrar konuşmaya başlamıştı. "Özür dilerim Dean bugün gerçekten kendimi derse veremiyorum seni de yorduğumun farkındayım yani başka biri olsa çoktan pes edip gitmişti benim gibi biriyle uğraşmak yerine " dedi. İster istemez bu cümlenin ardından suratı bir anda asılmıştı ama yinede fazla sürdürmemişti en azından bunu sürdürmemeyi deniyordu. Hayallerindeki güçlü karakterlerden birine dönüştürmeye çalışıyordu kendin çünkü yapmayı düşündüğü şey için büyük bir cesarete ihtiyacı vardı.

Bir süre sadece hiç bir şey söylemeden onun gözlerinin içine baktı gözleri neden bu kadar güzel olmak zorundaydı. Gözlerine baktığı her saniye o maviliğin için de kaybolabilirdi. Ona bakarken kendini tutamadığını hissediyordu. Ona bakarken ya hayallere dalıyor ya da kalp atışları hiç olmadığı kadar hızlı atmaya başlıyordu. Artık bir karar vermeliydi istediği şeye ulaşması için önünde ki tek engel bu aptal sessizliğiydi. Derin derin nefesler almaya başladığında artık kendini hazır hissettiğini fark etti ve hemen ardından tüm cesaretini kullanarak " Dean aslında baştan beri partiden bahsetmemin nedeni acaba benimle partiye gelmek ister misin? diye sormak istemem mi ve sordum da benimle birlikte partiye katılmak ister misin? " dedi. Tüm kelimeler ağzından bir anda çıkmıştı nefes bile alamadan hepsini tek tek telaffuz etmişti öyle ki konuşması bittiğinde daha da hızlı bir şekilde soluk alıp vermeye başlamıştı. Cesaretini toplayarak ona sormak istediği ilk şeyi sormuştu şimdi yapması gereken şey sadece sessizce beklemekti. Her şeyin hayalindeki gibi olmasını umut ediyordu partiye gitmek kabul ettikten hemen sonra ondan hoşlandığını, ona karşı hissettiği gerçek duyguları sonunda söyleyebilecekti. Ama tüm bunları düşünürken farkında bile olmadan kendini başka bir hayalin içine çekilirken buldu. Hayalinde Dean ile birlikte o partideydi işte yine dans ederken birbirlerine oldukça yakınlaşmışlardı ve tam birbirlerini öpecekleri o anda bir anda kendine geldi. Bir anda afallamış olsa da kendine gelmekte uzun sürmedi bir anda Dean in gözlerine odaklanmışken onun ellerini tuttu ve bir anda " Dean bunu sana uzun zamandır söylemeyi düşünüyordum ve sonunda cesaretimi toplamayı becerebildim ben senden gerçekten çok hoşlanıyorum" dedi.

Elan’ın ilk cümlesinden sonra omuzlarını silkerek ''Şey sandığın kadar katlanılamaz değilsin aslında...'' dedi. Kulağa söyleyiş tarzı ve ses tonu yüzünden inandırıcı gelse de dean gerçekten bunu söylediğine inanamıyordu. Gerçi İsabel’le karşılaştırıldığında elan daha zararsızdı. Hatta etkisiz eleman bile denilebilirdi. Dean’ın ders anlatma konusundaki kabiliyetini ve sabrını sınamak dışında pekte bir şey yapmıyordu. En azından İsabel gibi dean’la her saniye tartışıp laf yetiştirmeye çabalamıyordu. Kısaca İsabel’e oranla daha az sinir bozucuydu. Etrafı kısa süre rahatsız edici bir sessizlik kaplamıştı. Rahatsız ediciydi çünkü iç güdüleri bu konuşmanın hiçte iyi bir yere gitmeyeceğini söylüyordu fakat dean ısrarla hislerine güvenip ona göre tavır takınmayı ret ediyordu. Sonuçta ne söyleyebileceğini az çok tahmin etse de bundan tam olarak emin değildi. Konu büyük ihtimalle az önce kapamaya uğraştığı şu partiydi. Dean’ın anlamadığı bir şekilde okulda erkek öğrenci sıkıntısı çıkmış olmalıydı ki İsabel bile beraber gitmeyi teklif etmişti dean’a… Oysa İsabel dean’ın bu partiye onunla gitmeyeceğini herkesten daha iyi bilen tek kişiydi denilebilirdi. Dean genelde böyle partilere ya hiç gitmez yada scarlett’ın zoruyla onun kavalyesi olarak katılır ve tüm gece scarlett’la ilgilenirdi. Tabi şimdi işler bir parça değişmişti. Bu sefer hem scarlett’ı yalnız bırakmamak hem de aşık olduğu tek kızla vakit geçirmek için partiye gitmeyi planlıyordu. Şey belki kıskançlığında bir nebze olsun bunda etkisi olabilirdi… Tamam… kabul ediyordu büyük etkisi vardı. Fakat kendine engel olamıyordu. Onu kıskanıyordu. Başka bir erkekle vakit geçireceği fikri onu çileden çıkarmaya yetiyordu. Partiye gitmeyi planlamasında kıskançlığının da payı büyüktü… Dean tüm bunları düşünürken elan’ın yeniden konuşmaya başlamasıyla dikkatini elan’a vermeye çalışarak onu dinlemeye başladı. Tahmin ettiği gibi konu dönüp dolanıp yine partiye gelmişti. Derin bir nefes aldı ve yapacağı konuşmada kullanması ve kullanmaması gereken sözleri düşünmeye başladı. Onu yanlışlıkla da olsa kıracak bir şey söylemek istemiyordu. Dean daha tam olarak nasıl bir açıklama yapacağına bile karar verememişti. Acaba şey çok isterdim ama patiye sevgilimle katılacağım dese çokmu kaba ve duygusuz olurdu… Yok yok çok kendini beyenmiş havası vardı daha kibar bir şekilde söylemeliydi… Onunda duygularını çok incitmeyecek bir şekilde ama nasıl? Dean tüm bu kızların duyguları çabuk incinir ona göre kuracağın cümleleri iyi seç zamazingosunu düşünürken elan çok geçmeden dean’ın ellerini tutarak tekrar konuşmaya başlamıştı. Şaşkın gözlerle elan’a bakıyordu tamam arkadaşlardı ama dean’ın ellerine yapışabilecek kadar yakın arkadaş olduklarını düşünmüyordu. Ya bir şey isteyecekti. Ya da partiye gelmesi için Lütfen... baskısı için hazırlık yapıyordu. Aslında her ikisi içinde boşuna hazırlanıyordu. Kararlıydı partiye sevgilisiyle gidecekti ve kesinlikle gecenin bu saatinde onun saçma sapan istekleriyle ilgilenmeye de niyeti yoktu. Elan cümlesine dean’ın beklediğinden farklı bir şekilde başlamıştı. Dean meraklı gözlerini elan’ın gözlerinden ayırmıyordu… Acaba yine ne isteyecekti? Çok geçmeden cümlenin sonunu duymasıyla şok olması bir olmuştu. Yanlış duymamıştı diğmi? Elan dean’a az önce ondan hoşlandığını söylemişti. İyi ama buna nasıl cesaret etmişti. Dean ona onunla sevgili olabileceklerini düşündürebilecek ne gibi bir davranışta bulunmuştu ki ? Ona arkadaşça davranmaktan ve onun hayalperestliğini görmezden gelerek ders anlatmaktan ve ona karşı sabırlı davranmaktan başka dean’ın fark etmediği ne yapmış olabilirdi ki...

Peki dean bunu nasıl fark etmemişti? Şimdi ona ne diyecekti? Bu işin içinden nasıl çıkacaktı? Dean şaşkınlığından kurtulup mantıklı bir cevap vermeye çabaladı. ''Elan... Şey... Ben...'' demişti ki cümlesini tamamlayamadan tanıdık bir sesle her şeyin daha da içinden çıkılamaz bir hal aldığı hissine kapılmıştı. Sesin sahibini oldukça iyi tanıyordu bu sevgilisi stacy’di ve doğrusunu söylemek gerekirse zamanlamasının harika mı yoksa berbat mı olduğuna henüz karar verememişti. Ve tabi onları el ele görmüş olması da ayrıca büyük bir sorundu yine de onu gördüğüne sevinmişti. Tabi şu halde bunu sadece şaşkınlıkla ''Stacy...'' diyerek dile getirebilmişti. Stacy’nin ilk sorusuna kısa süre sessizce cevap aradı güzel soruydu ama cevabını henüz kendide bilmiyordu. Ders çalışmaya gelmişti sonra elan gelip masasına oturmuştu. Dean ders anlatmıştı, elan partiden bahsetmişti ve dean uygun bir dille onu partiye davet etmesini engellemeye çalışmıştı ama başaramamıştı sonrasında ise elan bir anda ondan hoşlandğını söylemişti. Üstelik dean daha partiye gitme teklifini nasıl nazikçe ret edeceğini bulamadan ha birde tüm bu olayların üstüne sevgilisi dean’ı başka bir kızla el ele görmüştü. Kısaca kıyametin kopması yakında denilebilirdi. Dean mantıklı bir açıklama ararken stacy gitmeye kalkmıştı. Dean hızla masadan kalkarak gitmekte olan stacy’e doğru ilerledi. ''Stacy bekle...'' diyerek stacy’nin kolundan tutarak onu kendine çevirdi. Onun gözlerinin içine bakarak ''Bak açıklayabilirim. Gerçi biraz zorlanırım ama her şeyi açıklayabilirim... Sanırım...'' dedi. Derin bir nefes aldı ve konuşacaklarını bir süre sessiz kalarak toparladıktan sonra ciddi bir şekilde yorgun gözlerini stacy’nin gözlerine dikerek '' Dersler bittikten sonra İsabel’in benle uğraşmamasını fırsat bilerek ders çalışmak için kütüphaneye geldim. Biliyorsun son zamanlarda dersleri fazla boşladım bir yerden başlamam gerekiyordu bende kütüphaneye geldim. Ders çalışırken zamanın nasıl geçtiğini anlamamışım bir baktım kütüphanede benden başka kimse kalmamıştı. Sonra elan geldi. Beraber ders çalışmaya başladık ki elan’a ders çalıştırma konusunu seninle daha önce konuşmuştuk herneyse... Sonuç olarak neden el ele olduğumuz konusuna gelirsek... Ben ders anlatırken elan dayanamayıp konuşmaya başladı. O kadar heyecanla aşkından söz ediyordu ki benim ellerimi tuttuğumun farkına bile varmadı büyük ihtimalle biliyorsun elan hayalperesttir.'' Dedi. Aşkının düzeltiyorum hoşlandığı kişinin kim olduğundan söz etmediğini saymazsak stacy’e söylediği her şey doğru sayılırdı. Lafı oldukça dolandırmıştı biliyordu gereksiz kelimeler sarf etmişti ama en azından zaman kazanmıştı. Stacy’e bakarak ''Yani olay kesinlikle sandığın gibi değil...'' dedi. Sonra gözlerini elan’a dikerek ''Bu arada elan ufak bir tavsiye... Zeger’dan hoşlanmanı anlıyorum .Üstelik sen çok güzel bir kızsın ama bence buna bir son vermelisin çünkü çok iyi biliyorum ki zeger sana karşı aynı şeyleri hissetmiyor o seni arkadaşı olarak görüyor üstelik onun bir sevgilisi var. Arkadaşlığınızı bitir onunla bir daha asla konuşma demiyorum elbette sadece yanlış duygular besleme üzülen taraf sen olursun sonra… '' dedi. Dean belli etmese de onu bir nevi uyarmıştı. Zeger’ı kullanmıştı uyarırken ama kendinden bahsettiğini elan’ın anladığını çok iyi biliyordu. Stacy olaylara çok sonradan dahil olduğu için muhtemelen anlamayacaktı. Yani herşey kontrol altındaydı. Elan’a gereken cevabı vermişti ve o güvendeydi ayrıca stacy'nin olanlardan haberi olmadığı için bu konu hem uzamayacaktı hem de stacy konuyu fazla irdelemeyecekti en azından dean öyle düşünüyordu. Bir yandanda elan'ın konuyu daha fazla dillendirmemesi için dua ediyordu.

Her şeyi bir anda dile getirip söylemişti işte Dean'e karşı hissettiği tüm duyguları tek seferde söylemeyi başarmıştı. Cesaretini toplaması sandığından biraz daha fazla zamanını almıştı belki ama söylediği için mutluydu işte. Olması gerekende buydu zaten çünkü bir duyguyu ne kadar kendi içinde taşırsan geçen her gün daha fazla ağırlaşarak seni rahatsız ederdi. Taki dile getirene kadar işte o zaman insan gerçekten rahatladığını hissederdi. İşte Louise'in de içinde bulunduğu durum bundan ibaretti. Şimdi ise önünde sadece iki seçenek vardı ya mutluluğu katlanarak devam edecekken ya da mutsuzluğun karanlık çukuruna hapis olacaktı. Sonucun ne olacağını ise belirleyecek tek kişi elleri ellerine değen Dean'di. Ona karşı bir anda nasıl bu kadar güçlü duygular besleye bildiğini anlamamıştı bile baştan sadece onu derslerine yardım eden bir arkadaşı olarak görmüştü. Ama sonrasında sadece geçen bir kaç günün ardından Dean hayallerini süsleyen beyaz atlı bir prense dönüşmüştü. Kurduğu tüm hayallerinin başında o ve kendisi var olmaya başlamıştı. Başta bu hayalleri engellemeye çalışmıştı evet kesinlikle bunu denemişti ama sonrasında kurduğu her hayalle içinde bulunan duygular katlanarak artmaya devam etmişti. Öyle ki artık bu duyguları içinde tutamayacak bir hale gelmişti ve işte bu da şu an bulunduğu durumun içine düşmesine neden olmuştu.

Dean'in ellerini tutmaya devam ederken onun yaptığı tel şey şaşkın bir ifadeyle ona bakmaktı. Kesinlikle Louise'den böyle bir şey beklemediği anlaşılıyordu. Zaten başta kendisinin de böyle bir şeyi yapabileceğini düşünmezdi ama işte o bakışları ve hayaller olayları buraya kadar getirmişti ve daha fazla şaşkın bakışlara maruz kalmak istemiyordu. Sonuçta tüm suç onundu onunla kimse konuşmaya bile yanaşmazken o tüm sabrını kullanarak ona yarım etmeye çalışmıştı. Tüm o ders çalıştıkları zaman boyunca o soğuk tavırları ve her şekilde onu derse bağlamak için sarf ettiği sözlerle farkında bile olmadan kalbinde bir yer edinmeye başlamıştı. O bunları düşünürken bir an da Dean'in dudaklarından kendi adını duymuştu ama sonra içeri giren bir kızla ortamda büyünün yok olduğunu hissetti. Bu duruma gerçekten canı sıkılmıştı şu an onunla baş başa olmak istiyordu evet hemde tüm kalbiye ama gelen kişi ile bu isteği yok olmuştu. Kızın rahatsız bakışlarının ardından konuşmasını bitirdiğinde Dean bir anda onun ellerini bırakarak kıza doğru koşmuştu. O an kalbinin bir daha hiç toparlanmayacak bir şekilde parçalandığını hissetti. Sessiz ve üzgün bir surat ifadesiyle olanları izlemeye başladı. Dean'in tavırları ve her şeyi açıklamaya çalışır konuşmasıyla kızın onun sevgilisi olduğunu anlamıştı. Tüm hayalleri ve hissettiklerinin yanında Dean'in hayatında bir kızın olabileceği ihtimalini düşünmemişti. Çünkü o sınıfta kuzeni Isabel dışında hiç bir kızla doğru düzgün konuşmazdı bu da onun hayatında bir kızın yeri olmadığını gösteriyordu en azından o böyle düşünmüştü ama yanıldığı tam karşısındaki manzaradan belli oluyordu. Bir kaç saniye sonra ister istemez duyguları incinen her insanın yapacağı gibi ağlamaya başlamıştı. Dean, Stacy ile konuşmasını bitirir bitirmez ona da bir şeyler söylemişti. Her ne kadar lafı dolandırmış ve kendi adı yerine Zeger'ın adını kullanmış olsa da o gerçeği anlamıştı. Göz yaşlarını sildikten sonra " Tamam anlıyorum Dean ben sadece kendimi hayallerime her zamankinden bir daha fazla kaptırmışım hepsi bu.... "dedi bir süre sessiz kaldıktan sonra " Özür dilerim bir kız arkadaşın olduğunu bilmiyordum " dedi farkında bile olmadan Dean'in o kadar dil dökerek kurtarmaya çalıştığı her şeyi mahvetmişti. Fark ettiğinde artık çok geçti " Üzgünüm Dean ve Stacy hepsi benim hatam üzgünüm " diyerek hızla kütüphaneden ayrıldı.

Stacy’e yalan söylemek hiç hoşuna gitmemişti. Ona yalan söylemek hiçbir zaman istememişti ama mecbur kalmıştı olayların scarlett’la sarıldıkları o geceki kadar büyümesini istemiyordu. Onunla kavga etmek yada onun elan’a zarar vermesini engellemeye çabalayarak onunla ayrılma noktasına gelmek istemiyordu. Bu yüzden olayları üstü kapalı bir şekilde biraz değiştirerek anlatmıştı. Sadece dean adı yerine zeger’ı kullanmıştı. Aslında tam olarak yalan söylemiş sayılmazdı. Sadece kendi adını kullanmamıştı elan’a cevap verirken hepsi buydu. Yani başka bir açıdan bakacak olursak stacy’e sadece isim konusunda yalan söylemişti. Dean zeger’ın ismini kullanmıştı ama aslında kendinden bahsediyordu ve söyledikleri gerçekten doğruydu elan güzel kızdı ama ona karşı elan’ın ona baktığı gözle bakmıyordu … Elan onun sadece arkadaşıydı dean böyle düşünüyordu. Üstelik zeger’ın… yani dean’ın bir sevgilisi vardı. Ve o stacy’e sırılsıklam aşıktı. Gözü ondan başkasını görmüyordu. Gözleri o kadar körleşmişti ki… Elan’ın ona olan duygularının bile farkına varamamıştı. Ki normalde dean’ın vampir olduğunu düşünürsek bu imkansızdı. Çünkü normal insanlara göre duygu gözle görülemeyecek tarzda bir şey olsa da vampirler için durum farklıydı. Kulağa tuhaf gelecekti ama korkunun, üzüntünün, hayal kırıklıklarının kısacası duyguların kokularını alabiliyorlardı. Duyguların kokusu olur mu? Sorusunu daha önce çok düşünmüştü. İlk başta bu olay ona da tuhaf gelmişti küçük ve tecrübesiz bir vampirken ama sonraları buna alışmıştı tıpkı zamanla kan kokusuna ve kana karşı kendini kontrol etmeye alıştığı gibi… Elan’ın ağlamaya başlamasıyla onun için azda olsa üzülmüştü. Hayalperestti ama iyi bir kızdı. Dean’dan daha iyi birini hak ediyordu. Elan’ın ağladığını görünce arkadaşlığımızı bitirelim demiyorum tabiî ki yine konuşacağız gibisinden birkaç kelime eklemişti cümlesine zeger’ı kullanarak… Ona böyle bir şekilde söylemek istemezdi bir sevgilisinin olduğunu ve onu arkadaş olarak gördüğünü ama ne yazık ki olaylar böyle gelişmişti. Dean tüm bunları düşünürken Elan çok geçmeden konuşmaya başlamıştı. Elanın ilk cümlesinin ardından stacy’nin söyledikleriyle tam olarak olanları ona anlatmamanın ne kadar doğru olduğunu bir kez daha öğrenmişti. Tamam dean’da stacy’nin başka bir erkekle olabilme ihtimaline dayanamıyordu ama o stacy gibi mantığını kaybedip sinirlerine çabuk yenilmiyordu en azından yani en son isabel’e , tuhaf davranan scarlett’la stacy’e bile sinirden çıldırdığı halde baya sabırlı davrandığını düşünürsek mantığını çabuk yitirmediğini söyleyebilirdik tabi stacy’i başka bir erkekle sarmaş dolaş görse ne kadar mantıklı olabileceği tartışılırdı ya neyse… Sonuç olarak ne olursa olsun ikizini duvara fırlatmasını onaylamıyordu üstelik dean ona o kadar açıklamaya çabaladığı halde… Üstelik o geceyi unutmak mümkün müydü? Scarlett’la yakın arkadaş olduklarını bildiği halde ikizini duvara fırlatmıştı ki o zaman açıklama yapmak için baya çabalamıştı. Ve buna rağmen olaylar fazlasıyla büyümüştü. Şimdi birde sınıf arkadaşının ondan hoşlandığını söylerse ne olurdu tahmin bile edemiyordu. Üstelik dean’ın elan’a değil de ona aşık olmasının olabilecek korkunç şeylere engel olabileceğini de düşünmüyordu. Zaten bu yüzden olanları tüm gerçekliğiyle anlatmamıştı. Elan’ın biran önce çekip gitmesini umuyordu. Biraz daha burada kalırsa durumu idare etmeyi başaramayacağından endişeleniyordu. Uzun bir sessizlikten sonra elan yine konuşmaya başlamıştı. Ve çok geçmeden de hayatının en büyük potunu kırmıştı. Yani bu potu kıracağına kiralık bir katil tutup kendini kendi parasıyla acı çektire çektire öldürmesi için emir verseydi bu kadar kötü bir duruma düşemezdi herhalde… Çünkü tuttuğu kiralık katil onu eninde sonunda öldürürdü ama stacy öldürmez süründürürdü aynı okulda olduklarını düşünürsek bu en az bir 2 ya da 3 yıl süreceği anlamına geliyordu. Dean elini başı ağrıyormuşçasına alnına götürdü. Ve gözlerini ovuşturduktan sonra bunu yapmamalıydın dercesine başını iki yana salladı. Elan bunun üzerine özür dileyerek koşarak kapıdan çıkmıştı. Ve elan sınıftan çıkar çıkmaz stacy büyük bir sinirle dean’ın kolunu tutmuştu. İşte yine başlıyorlardı. Asla olaysız bir günleri olmuyordu… Sevgilisiyle olaysız bir gün geçirmek… Çok şey mi istiyordu? Sadece bir gün…

Her neyse en azından elan çekip gitmişti. Yani olaylar çok fazla büyümeyecekti en azından dean öyle umuyordu. Tam stacy’e açıklama yapacaktı ki stacy konuşmasına izin vermeyerek onu sıralardan birine fırlattı. Dean sıraya sertçe çarptıktan sonra sırayla beraber yere düştü. Etrafı yoğun bir kan kokusu kaplamıştı. Dean kaşlarından yanaklarına süzülen kanı birkaç kez sildikten sonra akan kanını silmeyi bırakarak yerden kalktı. Canı fazlasıyla acımıştı ama bir tek kelime etmemişti. Ne bir tepki vermişti ne de canının acıdığını belli edecek bir şey yapmıştı. Normalde kaşının fazla kanamadan çabucak iyileşmesi gerekiyordu ama birkaç gündür beslenmeyi ihmal ettiği için iyileşmesi normalden daha uzun zaman alıyordu. Aslında ihmal etmekten çok başına son günlerde o kadar çok şey gelmişti ki… Ortaya çıkan sorunları çözmeye çabalamakla o kadar meşguldü ki beslenmeyi unutmuştu. Hatta beslenmeyi unuttuğunu bile unutmuştu… Fırlatıldığında canı bu kadar acımasa ve yarasının iyileşmesi bu kadar uzun sürmeseydi belki de hiç hatırlamayacaktı. Stacy’nin söylediklerinden sonra ''Sana tam olarak yalan söylemiş sayılmam üstelik sandığın gibi değil…''diyerek açıklamaya çalışmıştı ama stacy onu dinlememekte kararlıydı. Fakat dean ısrarla nedenini anlatmaya çabalıyordu ama anlatmaya çabalaması uzun sürmemişti. Onun dean’ı dinlemeyeceğini gayet iyi anlamıştı boşuna çabalıyordu. Stacy’nin kitaplıkardan birini büyük bir sinirle parçalayışını başka bir kitaplığa yaslanarak sakince izlemişti. Çünkü biliyordu ki yapabileceği başka bir şey yoktu. Ona engel olmaya çalışmak delilik ve onu sakinleştirmeye çalışmaksa anlamsızdı. Yine de bu durgunluğunun altında başka nedenlerde vardı kendini pekte iyi hissetmemesi ve baş ağrısı da başlıca nedenler arasında yer alıyordu. Kendini son zamanlarda fazlasıyla zorladığını yeni yeni fark ediyordu ama bunu göz ardı etmek zorundaydı ders çalışmak gibi sevgilisiyle aralarındaki sorunları çözerken arkadaşını da yalnız bırakmamak ve aynı zamanda isabel’le uğraşmak gibi daha önemli öncelikleri vardı. Tabi şimdi ekstradan birde elan çıkmıştı ki o mevzuya girmek bile istemiyordu. Düşünce denizinde boğulurken stacy’nin onu kitaplığa hızla kitaplığa yapıştırmasıyla birlikte kendine gelerek stacy’nin gözlerinin içine baktı. çok geçmeden hissettiği büyük acıyla istemeyerekte olsa ''aaaaaahhhhhhh….'' Diye çığlık atmıştı. Canı fazlasıyla acıyordu ve kendini tutamıyordu. '' aaahhh…'' diyerek başını önüne eğdi. Kalbine yakın bir yerde büyük bir acı hissetmişti ve sonra o acı bütün vücuduna yayılmıştı neler olmuştu peki? Kalbine oldukça yakın bir mesafede vücuduna saplanmış olan bir tahta parçası çarpmıştı gözüne…Canının neden bu kadar çok yandığını anlamıştı. Tahta kazık… Vampirlerin canını en çok yakan tek şey ve öldürmeye yarayan tek silah... Eğer stacy tahta parçasını birkaç santim daha sağa saplasaydı şuan ölmüş olurdu. Kan kaybediyordu ama umurunda değildi. Stacy’nin böyle bir şey yaptığına inanamıyordu. Ve hala aklının elan’la şu saçma sapan partide olmasına da… Onu bu kadar mı düşünüyordu? Birkaç santim... Sadece birkaç santim daha sağa kaysaydı o tahta dean şuan nefes almıyor olacaktı ama stacy’nin umurunda olan tek şey elan ve parti miydi? Lanet olası önemsiz bir parti ve asla başka gözle bakmayacağı sınıf arkadaşı elan… Dean henüz kazığı çekip çıkarmadığı için hala kan kaybediyordu. Vücudu kendini iyileştirmeye çalışıyor ama başaramıyordu. Kanı her zaman olduğundan daha fazla akıyordu ama şuan hayati tehlikeyi bırakın ölmek bile umurunda değildi. Yorgun ve bir o kadar üzgün bir ses tonuyla ''stacy… ''dedi. Stacy sonunda susmuş ve dean’ı dinlemeye başlamıştı. Üzgün gözlerini stacy’nin gözlerine dikerek '' partide elanda umurumda değil… Umurumda olan tek şey bu gecenin kimseye zarar gelmeden ve sen elan’ın benden hoşlandığını duyup çıldırmadan olayları halletmekti. Hiçbir şey bilmiyordun ve bilmene gerek yoktu çünkü ben sen seviyordum bunu elanla sakin bir şekilde konuşarak halledebilirdim ama olmadı. İşler düşündüğüm gibi gitmedi. '' dedi. Daha sonra zoraki ufak bir tebessümle '' Zeger’ı kullanarak ta olsa ona cevabımı vermiştim olayların büyümesine gerek yoktu. Şimdi gerçekten neden yalan söylediğimi merak mı ediyorsun ? Söyleyeyim o zaman neden yalan söylediğimi… Scarlett’la yakın arkadaş olduğumu bile bile kendi öz kardeşini duvara fırlattın peki benden hoşlandığını söylesem cümlemi bitirmemi bekler miydin gerçekten ama bende tam bir sevgilimin olduğunu söyleyecektim dememi bekleyecek miydin? Ben cümlemi bitirmeden kızın boğazını sıkmamak için kendini tutabilecek miydin? Sorun sadece kız da değil okulda sorun çıkardığımız öğrenilirse ne olur dersin?''dedi. Daha sonra gözlerini yere dikerek '' Ama pardon unutmuşum tüm bunlar önemsizdi diğmi? Sana olan aşkım, söylediklerim , söyleyeceklerim, sadakatim… bunların hepsi önemsizdi önemli olan tek şey elan ve partiydi. '' dedi. Söyleyecekleriyle beraber ayakta duracak gücüde bitmişti. Hızla yere yığıldı. Gözleri kararıyordu ve kendini oldukça berbat hissediyordu. Canı acıyordu hem de dayanılamayacak kadar çok… Ne kadar acı çektiğini yüzündeki ifadeden kolayca anlayabilirdiniz ama dean bu katlanılamaz acıya rağmen sessiz kalmakta kararlıydı… Beyaz gömleği artık tamamen kırmızıydı.

Üstelik dean’ın ölümüne tek sevinen kişi stacy olmayacaktı. Karanlık tarafa hizmet etmediği için başta uzaktan akrabası Maria teyzesi sonrada aynı evde yaşadıkları halde elinden gelse dean’ı bir kaşık suda öldürebilecek kabiliyette olan kuzeni İsabel sevinecekti bu kesindi. Aslında en çok İsabel sevinirdi herhalde… Aşık olduğu kız tarafından yani stacy tarafından öldürüldüğü için daha çok mutlu olacağı kesindi. Ölümüne üzülen tek kişi scarlett olurdu herhalde… Ha birde belki eğer dean öldükten sonra sağ kalmayı başarabilirse elan üzülürdü herhalde çünkü mantıken dean’ı öldükten sonra stacy onu da en acı veren yollarla öldürürdü. Yani sevgilisini öldürüp sevgilisine aşık olan kızı yaşatacağını sanmıyordu. Onu öldürmek istediği kanısınaysa dean acıyla çığlık attıktan sonra stacy’nin gözlerindeki ifadeden varmıştı. Belki ne tepki vereceğini önceden tahmin edemiyor olabilirdi ama gözlerindeki ifadeyi her zaman çok net anlayabiliyordu. Az önce kazığı dean’ın kalbine denk getiremediği için hayal kırıklığına uğradığını belli eden gözlerle bakmıştı ona bunu görmüştü. Kabul etmek acı veriyordu ama gerçek buydu. Stacy kazığı dean’ın kalbine isabet ettiremediği için gerçekten hayal kırıklığına uğramıştı. Dean’ın gerçekten ölmesini istemişti… Ondan bu kadar nefret ettiğini bilmiyordu. Ya da ona zorunlu olarak yalan söylediği için stacy’nin ona olan sevgisinin bir anda biterek ona büyük bir kin ve nefret duyabileceğini hiç düşünmemişti… Dean’ın ölmesini istiyordu, bunu gerçekten tüm kalbiyle istiyordu bunu gözlerinde görebiliyordu. Kazığı kalbine denk getirememişti ama yine de istediğini elde edecekti. Tahta parçasını kalbine denk getirememişti ama eğer onu yerinden çıkarmazsa kan kayından ölecekti. Ve eğer stacy’nin gerçekten istediği tek şey buysa onu elde edecekti. Kazığı bilerek çıkarmamıştı. Dean’ın öldüğünü görmek istiyordu daha iyisi olacaktı dean’ın acı çekerek öldüğünü görecekti. Yani her şekilde istediğini elde edecekti. Ne yazık ki ölümü çabuk olacaktı. Birkaç gündür beslenmeyi ihmal etmişti daha doğrusu o kadar çok şey olmuştu ki beslenmeyi unutmuştu. Bu yüzden her zamankinden daha kısa sürede daha fazla kan kaybediyordu. Bu da ölmesi çokta uzun sürmeyecek anlamına geliyordu. Aklına gelen son birkaç kelimeyi söyleyerek yere yığılmıştı. Birçok kez ölümünü düşünmüştü. Kulağa insanın kendi ölümünü düşünmesi tuhaf gelebilirdi. Ama baş düşmanınızla aynı evi paylaşıyorsanız bu pekte tuhaf sayılmazdı. Çoğu kez kavga ettikten hemen sonra İsabel’in seni her an öldürebilirim beni çıldırtıyorsun diyerek çekip gitmesiyle gülümseyerek İsabel’in onu öldürmeye çabalayışını düşünerek daha çok gülümsediği olmuştu. Ama kesinlikle aşık olduğu kız tarafından öldürüleceği aklına gelmemişti. Yere düşerken nedense bir anda stacy’le ilk tanıştıkları anı hatırladı. İlk karşılaşışlarını, sevgili oluşlarını, ilk kavgalarını hepsi bir anda gözünün önünde canlanmıştı. Aşık olduğu tek kız… Biricik katili… Sonra scarlett gelmişti aklına asla sahip olmadığı canından çok sevdiği kardeşi… Ölümüne üzülecek belki de tek kişi…Dean’a onu bırakıp gittiği için çok kızacaktı. Ona söz vermişti. Nefes aldığı sürece ki ölümsüz olduklarını düşünürsek bu sonsuza kadar demek oluyordu onun yanında olacaktı. Somurtkan şirinesini hiç usanmadan dinleyecekti. Böyle demişti ona… Tam olarak göl kenarında ağlarken dean ''Merak etme herkes senden bıksa bile ben asla bıkmayacağım. Sen ne yapmış olursan ol asla arkamı dönüp çekip gitmeyeceğim. Hep yanında olacağım ve biricik somurtkan şirinemin hiç bıkmadan usanmadan sorunlarını dinleyip seninle dalga geçeceğim söz… '' demişti.

Ama sözünü tutamamıştı. Scarlett şuan burada olsa stacy’nin istediğini almasına göz yumduğu için ölmesini engellemek için hiçbir şey yapmadığı için dean’ı ikinci kez kendi elleriyle öldürmeye kalkabilirdi. Beyaz gömleği tamamen kırmızı olmuştu… Gözleri kararıyordu. Duyduğu acı her geçen saniye daha da artıyordu. Çok az olan kalp atışları artık duyulamayacak kadar azalmıştı. Gözlerini açık tutmakta zorlanıyordu. Bir süre göz kapaklarıyla savaşsa da sonrasında pes etmiş ve kapanmasına izin vermişti. Gözleri tamamen kapanmak üzereydi ki hissettiği büyük acıyla belki de son kez gözlerini tamamen tekrar açmıştı. Neler oluyordu? Duyduğu acıyla bitkin bir halde ''aaa'' diye çığlık attı. Ama attığı çığlık sadece mırıltı olarak duyulmuştu. Gözlerini birkaç saniyede yanına gelmiş olan stacy’e çevirdi. Neler oluyordu? Dikkatini elindeki kazık çekmişti. Hırsını almamış mıydı? Dean’ın acılar içinde son dakikalarını geçiriyor olması onu tatmin etmemiş miydi? Kazığı bu sefer dean’ın tam kalbine saplayarak dean’ın ölümünü daha da hızlandırmayı mı planlıyordu? Gözleri stacy’nin gözlerine kaydı. Bakışlarında bir tuhaflık hissetmişti ki çok geçmeden bileğini ısırıp dean’a kanını içirmeye kalkmasıyla daha da şaşırmıştı. Dean’ın ölmesini istediğini sanıyordu… Baştan kafasını çevirerek buna karşı çıksa da sonrasında çok geçmeden kontrolü elinden kaybetmişti. Ve onun bileğini vampir iç güdülerine yenik düşerek ısırmıştı. Bunu neden yapıyordu? Ondan onu öldürecek kadar nefret ediyorsa neden? Vücudunun kaybettiği kanı geri kazanmasıyla beraber durması bir olmuştu. Bazıları doyana kadar kendine engel olamasa da dean’ın durması için doymasına gerek yoktu. Vücudu kaybettiği kanı geri aldıktan sonra kontrolü eline geri alabiliyordu. Bunu çok az vampir yapabiliyordu. Dean’da onlardan biriydi. Yarası çoktan iyileşmişti ve çok harika sayılmazdı ama en azından artık kalbinin yakınında bir kazık yoktu ve kan kaybetmiyordu. Dean hala yerdeydi ve kendini toparlamaya çalışıyordu. Etrafa yine o huzursuz sessizlik hakimdi. Bu sessizliği bu sefer stacy bozmuştu. Bu gece boyunca duyup duyabileceği en komik soruyu sormuştu. İyi olup olmadığını sormuştu. Dean kendini zorlayarak ta olsa gülümsedi ama gülümsemesi uzun sürmedi. Vücudu kaybettiği kanı geri almıştı evet ama hala oldukça bitkindi. Gözlerini birkaç adım uzaklıkta ona bakmakta olan stacy’e dikti ve'' Hım bir düşünelim. Son zamanlarda o kadar çok olay oldu ki bırak derse konsantre olabilmeyi beslenmeyi bile unuttum hatta beslenmeyi unuttuğumu bile unuttum çevremde olan biten olaylarla o kadar meşguldüm ki… Sevgilimle olan sorunlarımı çözmeye çabalarken bir yandan İsabel’le uğraşıyor diğer yandan hayalperest olduğu için kimsenin konuşmadığı ve aşağıladığı sınıf arkadaşıma yarım etmeye çalışıyor ve tüm bunların yanında kardeşim kadar sevdiğim scarlett’ın yanında olmaya çabalarken kendimle ilgili önemli mevzuları atladım ama önemsemedim. Sonra iyilik yapmaya çalıştığım sınıf arkadaşımın bir gece yine ona sabrımın tüm sınırlarını zorlayarak ders anlatırken benden hoşlandığını öğrendim.'' Dedi. Yorgun olduğu için kısa süre sessiz kalıp dinlenme ihtiyacı hissetmişti bir süre sessiz kaldıktan sonra '' Sonra ben tam olarak olayları kavrayamadan sevgilim bizi el ele gördü. Ne tepki vereceğini bilmediğim için olanları ondan gizlemeye karar verdim. Böylelikle olaylar hiç büyümeden kapanıp gidecekti. Ama işler hiçte düşündüğüm gibi olmadı. Her şey sarpa sardı. Daha beter oldu. Sevgilime olanları açıklayamadım ve sonuçta sevgilim beni öldürmek isteyecek kadar benden nefret ettiğini fark ettim. Kısaca harikayım. '' dedi. Zorda olsa yattığı yerden doğrularak kitaplığa yaslandı ve stacy’nin gözlerinin içine bakarak ''Aslında söylediklerinde az da olsa haklısın Senin kötü kahramanı canlandırdığın her kurgu da olur mu bilemem ama söz konusu iyi kahraman bensem ve kötü kahramanda aşık olduğum tek kız olan sensen haklısın iyi kahraman hiçbir zaman kötü kahramanı yenemeyecek… Çünkü bu kahraman kurgudaki kötü karaktere ona asla zarar veremeyecek kadar aşık…'' dedi. Sonra öğrenmek istediği asıl soruyu sormak için bir süre bekledi ve '' Neden? Neden yaptın? Beni öldürmek isteyecek kadar benden nefret ediyorsan neden kurtardın? İstediğin beni öldürmekti diğmi? Bunu gördüm. Bunu gözlerinde gördüm beni öldürmek istemiştin ama kazık hesaplarından birkaç santim saptı. Ama istediğin olacaktı. Kazığı çıkarmamıştım. Birkaç gündür beslenmediğim için canım her zamankinden daha çok acıyor kanım her zamankinden daha fazla akıyordu. Öldüğümü görmek istemiştin daha iyisini yaptım acı çekerek öldüğümü görmene izin verdim. Ölmek üzereydim. Peki neden kurtardın? Son anda fikrini neden değiştirdin? '' diye sordu.

Yalan… Tüm bunların, tüm bu olanların asıl nedeniydi. Yani öyle görünüyordu ama dean asıl nedenin bu olduğundan şüphe ediyordu. Yani beyaz bir yalan yüzünden onu öldürmek isteyebileceğini düşünmüyordu. Tek neden bu olamazdı… Şahsen dean beyaz bir yalana böyle büyük bir tepki hiçbir zaman vermezdi. Birkaç laf sokar ve sinirle çekip giderdi. Bir yalan yüzünden stacy’i öldürmek isteyeceğini sanmıyordu. Hele öldürme girişiminde bulunacağını hiç sanmıyordu. Bu nasıl bir aşktı böyle? Karşınızdakine deliler gibi aşıktınız ama o sizi öldürmeye çabalıyordu ve buna rağmen ondan nefret edemiyordunuz. Ona kızamıyordunuz da aksine kalbiniz kırılıyordu ve hayatınızda hiç acımadığı kadar çok acıyordu canınız… Stacy onun kalbinin yakınına kazık sapladıktan sonra duyduğu acıdan daha büyük bir acıydı bu… Belki de asla geçmeyecek tek acıydı. Bunu yok etmenin bir yolu yoktu… Dean tüm bu düşüncelerinden stacy’nin konuşmaya başlamasıyla kurtulup kendine geldi. Gözlerini stacy’nin gözlerine dikerek söylediklerini dikkatle dinlemeye başladı. Stacy’nin ''Evet Dean seni öldürmek istedim '' demesiyle gözlerini yere devirmesi bir olmuştu. Bunu zaten gözlerindeki ifadeden de anlamıştı ama duyunca yine de tuhaf olmuştu. Bunu onun ağzından duymak çok farklı bir duyguydu. ''Bir anlığına bunu gerçekten istedim.'' Diye devam etmişti cümlesine dean bunu duyunca istemsizce belli belirsiz gülümsedi. Bir anlığına onu öldürmek istediğini söylüyordu sanırım bu sözünün üzerine içi baya rahatlamış olmalıydı ama nedense dean’da aynı etkiyi yaratmamıştı. Bir anlığına da olsa aşık olduğu kızın onu öldürmek istemesini öğrendiği için hiçte mutlu olmamıştı. Bir anlığına diyordu saniyelerden söz ediyordu ama dakikalar geçtiğini ikisi de çok iyi biliyordu... Dean’ın vücuduna kazığı sapladıktan dakikalar sonra dean tam olarak ölmek üzereyken gerçek duygularının harekete geçtiğinden bahsediyordu. Şuan onun bu söylediklerine o kadar çok inanmak istiyordu ki… Ama nedense bir şey ona inanmasına daha doğrusu ona tam olarak inanmasına engel oluyordu. Kalbi gerçekten dediği gibi olmasa son anda seni öldürmekten neden vazgeçsin ki? Acılar içinde ölüşünü izlemek varken neden kurtarsın? Bence doğru söylüyor ona inanmalısın o senin gözünü kırpmadan hayatını uğrunda feda edebileceğin tek kız ve gerçekten doğruyu söylüyor derken Mantığı Neden kurtarmasın ki? Senin ölümüne gerçekten göz yumamazdı.

Azkabana yollanmak isteyeceğini hiç sanmıyorum. Okuldan atılma riskini de göze alamazdı üstelik seni her an her saniye öldürmek varken neden tek seferde öldürsün? Bence inanmamalısın diye bağırıyordu. Dean uzun süre sessiz kaldıktan sonra düşüncelerinden kurtulmaya çalışarak başını iki yana salladı. Bir müddet stacy’nin gözlerinin içine tepkisizce baktıktan sonra cüppesinin cebinden asasını çıkardı ve stacy’e doğrulttu. Stacy’nin şaşkın gözlerle ona bakışına aldırmadan bir müddet ona baktı ve birkaç büyülü sözcük mırıldandı. Büyülü sözcükleri o kadar hızlı ve sessiz mırıldanmıştı ki stacy’nin duyamadığı oldukça açıktı. Çünkü bir süre kendini inceledikten sonra şaşkınlıkla hala dean’a bakmaya devam etmişti. Dean asasını indirmeden önce bu sefer de stacy’nin duyabileceği bir ses tonuyla gayet net bir şekilde ''aklapakla'' dedi. Her ne kadar asayı stacy’e doğrultmuş gibi gözükse de aslında asasını stacy’nin arkasındaki dolaba doğrultmuştu. Önce dolabı Reporo büyüsüyle stacy kırmadan önceki haline getirmiş sonra da etraftaki dağınıklığı halletmişti. Her şey eski haline dönmüştü şimdi Stacy’le dean arasında olanları gösteren tek bir şey kalmıştı oda gömleği… Fakat gömleğindeki kırmızılığı ufak bir yalanla ört bas edebileceğini bildiği için bunu pekte sorun etmemişti. Stacy’e bakarak '' İçeri herhangi inek bir öğrencinin girme ihtimaline karşı ufak bir önlem… Öğrencilerin ortalığı az önceki şekliyle görmesini istemeyiz diğmi? '' dedi. Daha sonra omuzlarını silkerek '' Böyle bir durumda bile öncelikle bunu düşünmemi tuhaf karşılayabilirsin ama ne diyebilirim ki alışkanlıklarım var… Her şeyden önce mantığımla hareket ediyorum. İsabel ve muggle hizmetçilerle aynı evde yaşayınca insan ister istemez bir müddet sonra tedbirli yaşamaya alışıyor. ''dedi. Kısa süre sessiz kaldıktan sonra derin bir nefes alarak '' Şey… Sana yalan söylememeliydim üzgünüm ama bana başka seçenek bırakmadın ne tepki vereceğini bilmiyordum ve yalan söylemek zorunda kaldım. '' dedi. Ardından gözlerini yere devirerek '' Kendi yaptığımın doğru olduğunu savunmuyorum ama senin tepkinin doğru olduğunu da savunmuyorum. '' dedi. Hala elinde olan asasını cüppesinin cebine koydu. Ve stacy’nin gözlerinin içine bakmaya başladı. Ona ne diyeceğini ve nasıl tepki vereceğini bilemiyordu… Bu yüzden sessiz kalmayı tercih etmişti.

Hala kendi içinde kendiyle savaşıyordu. Mantığı tüm gücüyle kalbinin sesini bastırmak hatta bir daha asla duyulmamasını sağlamak için çabalıyordu ama kalbi susmamakta kararlıydı. Tuhaftı… Sizi öldürmek isteyen kişiye nefret duyamamak, öfkelenememek aksine kalbinizin kırılması ve üzülmek gerçekten tuhafı… Kalbi onun her dediğine tereddütsüz inanmaya o kadar hazırdı ki… Kalbi her ne kadar onun her dediğine sorgusuz sualsiz hazır olsa da mantığı da her söylediği şeyi yalan olarak algılamakta ve araya girmekte en az kalbi kadar hazırdı. Bu tür durumlara pekte alışık değildi aslında genelde asla kalbiyle mantığı arasında kaldığı görülmemişti. Çünkü o her zaman mantığıyla hareket eden biriydi. Aşka inanmayan biriydi. Tabi bu durum stacy’le karşılaştıktan sonra tamamen değişmişti ama eskiden öyleydi. Her zaman planlı hareket eden biri olmuştu hep ve şimdiye kadar sadece vicdanıyla sorun yaşamıştı. İsabel’i öldürmeye her kalkıştığında vicdanıyla mantığı arasında kalmış sonunda da vicdanına yenik düşmüştü ama şimdiye kadar kalbinin sesi hiç çıkmamıştı. Ve şimdi sanki o konuşmadığı günlerin acısını çıkarmak istermiş gibi avazı çıktığı kadar bağırıyor ve mantığının sesini yok etmeye çalışıyordu. Dean kendi içinde yaşadığı savaşın içinde kaybolup giderken stacy’nin konuşmaya başlamasıyla kendine gelerek onu dinlemeye başladı. Stacy’nin " Ne diyebilirim ki Dean beni genel anlamda şaşırtabilen ilk kişisin '' demesiyle birlikte ister istemez gülümsedi. Bu söylediğine şaşırmamıştı. Dean şu sıralar kendini de fazlasıyla şaşırtıyordu. Son zamanlarda hayatı için plan yapmaması gerçekten şaşırtıcıydı. Ve son zamanlarda kendiymiş gibi davranmıyor olması da baya şaşırtıcıydı. Plan yapmaması, mantığıyla değil duygularıyla hareket etmesi, bildiği güvenli yoldan değil de bilmediği zor yolu tercih etmesi bunların hepsi ama hepsi dean’ın genel olarak asla yapmadığı ve yapmayacağı şeyler arasında yer alıyordu ama son zamanlarda bunların hepsini yapmıştı. Tamamen farklı bir şekilde davranıyordu ve kendini tuhaf hissediyordu.

Stacy’nin ''Bu her ne kadar demin yaptığım her şeye ters düşüyor olsa da normalde böyle biriydim.'' Demesi üzerine yüzündeki gülümseme daha da belirgin bir hal alsa da kafasında normalde böyle biriydim kelimesi yankılanmaya başlamıştı. Normalde… Normalde… Peki dean o normalde nasıl biriydi? Soğuk, umursamaz, az konuşan , İsabel’e oranla daha insaflı olsa da insanlarla uğraşmayı seven, her anını planlı yaşayan, hep mantığıyla hareket eden sinir bozucu biriydi. Her ne kadar şuan tam tersi olsa da ve farklı biriymiş gibi görünse de o normalde böyle biriydi. Stacy ‘nin ''Şu an ise nasıl olduğumu bile bilmiyorum '' demesiyle gözlerini yere devirdi. Onu anlayabiliyordu aslında çünkü oda şuan kendindeki bu değişimlere alışabilmiş değildi. Kendini tanıyamıyordu… Sanki kendi gibi değildi. Ama kendiydi biliyordu. Her ne olursa olsun hala mantıklı davranıyordu ve her zamanki gibi tedbirliydi. Sabırlıydı. Yine soğuktu ve az konuşuyordu ama duygularıyla hareket ediyordu ve insanlarla son zamanlarda pek uğraşmıyordu. Aslında uğraşmaya da pek vakti olmuyordu demek daha doğru olurdu herhalde... Dean tüm bunları düşünürken stacy yine konuşmaya başlamıştı. Dean sessizce stacy’i dinledikten sonra gülmeye başladı. Stacy şaşkınlıkla dean’a bakıyordu ama dean umursamıyordu. Kendine engel olamıyordu elinde değildi gülümsememek bir süre güldükten sonra başını iki yana sallayarak '' Bana hiç öyle şaşkın gözlerle bakma şu halimize bir baksana gerçekten vahim bir durumdayız...'' dedi. Bir süre sessiz kaldı yüzündeki sahte gülümseme hala dursa da yüzünde anlamsız bir ifade vardı ve son derece ciddi bir ses tonuyla ''Kendimi tanıyamıyorum… Gerçekten… Ben tamamen farklı biriydim. Aşka inanamayan, duygusuz, soğuk, plansız hareket etmeyen ve hep mantığıyla hareket eden biriydim. Senin yerinde başka biri olsaydı beni masanın üzerine fırlattığına onu pişman ederdim. Öldürmezdim ama onla işim bittiğinde ölmüş olmayı dilerdi.'' dedi. Sonra gözlerini yerden kaldırarak stacy’nin gözlerine dikti ve '' Sonra sana aşık oldum. Ve her şey bir anda değişti. Hayatımı önceden planlayarak yaşama kısmı tamamen bitti. Plansız yaşamaya başladım. Genel olarak mantığımla hareket etsem de arada duygularıma yenik düşüp onların beni yönetmesine izin verdim. Beni öldürmek istedin ve ben istediğini almana izin verdim… Beni öldürmeye kalktın ama sana sinirli değilim garip diğmi? Sana kızamıyorum… Sana öfkeli değilim. Kin ya da nefret duymuyorum tuhaf… Mantığım yalan söylüyor diye bağırsa da kalbim tam tersini savunuyor hem de avazı çıktığı kadar bağırarak… Daha da tuhafı ne biliyor musun? '' dedi. Uzun süre sessiz kaldıktan sonra derin bir nefes alarak '' Tüm yaptıklarına rağmen sana hala aşığım… İşte en tuhafı bu…'' dedikten sonra gözlerini yere devirerek '' Ve ben ilk defa kalbimle mantığım arasında kalıyorum'' dedi.

Dean stacy’nin gülümsemesini sorun etmemişti. İkisinin de sinirlerinin gerildiğini çok iyi biliyordu. Zaten gülümsemeleri hatta kahkahalarla gülmelerinin sebebi mutluluk değil aşırı gerginlikten ve sinirlerinin alt üst olmasındandı. Dean stacy’e söylediklerini düşündü. Ona gerçekten doğruları söylemişti. Dean’la aynı yaşta bir vampiri o onu masanın üzerine fırlattıktan hemen sonra doğduğuna pişman ederdi. Ama stacy’e bir şey yapamıyordu. Elinde değildi. Onu seviyordu, ona aşıktı ve stacy ona ne yapmış olursa olsun ondan nefret edemiyordu. İçinde meydana gelen savaş bitmek üzereydi. Kazanan kalbi olmuştu. Mantığıysa son direnişlerini gerçekleştiriyordu ama nafileydi. Biliyordu… Duyguları mantığını yine alt etmeyi başarmıştı. Çünkü çok iyi biliyordu ne zaman mantığı ve duyguları arasında kalsa genellikle duyguları galip geliyordu. Dean öylece dalıp gitmişken stacy’nin ayakkabılarının çıkardığı sesle kendine geldi. Çok kısa bir süre de onunla burun buruna kalmışlardı. Dean gözlerini stacy’nin gözlerine dikti. Ona karşı olan hislerinin galip geldiğini gözlerinden bile kolayca anlayabilirdiniz bir şey söylemesine gerek yoktu. Çok geçmeden stacy ona sarılmıştı. Dean kısa süre tepkisiz kaldı. Mantığının son direnişleri artık sona ermişti. O cılız ses bir anda yok olup gitmişti. Şimdi kulaklarında sadece aşkının sesi vardı. Ona bir şeyler söylüyordu… Ona onu sevdiğini söylüyordu… Dean’da üzgündü… Tüm bunlar olduğu için üzgündü. Az önce olanları unutmak istiyordu. Bir daha asla hatırlamamak üzere unutmak… Ama Biliyordu bu imkansızdı. Vampirler oldukça geniş bir hafızaya sahipti. Gödükleri ve yaşadıkları hiçbir şeyi unutmuyorlardı. Yüzyıllarca süren hayatlarının her saniyesini, her anını, her dakikasını aklında tutabilecek kadar geniş bir hafızaya… Bu iyi bir şey gibi görünebilirdi ama asla o kadar harika olduğu söylenemezdi. Stacy’nin son söylediklerinden sonra oda ona sıkıca sarıldı. Uzun süre hiçbir şey söylemeden ona sıkıca sarıldıktan sonra dinlendirici ses tonuyla ''Bende seni seviyorum...'' dedi. Bir süre durakladıktan sonra gülümseyerek ''Hım ceza? Sana bir anlık sinirle beni öldürmeye çalıştığın için ceza vermeyi ya da kötü davranmayı planlamıyordum aslında'' dedi. Sonra hafif alaycı bir ses tonuyla ''Ama yinede madem illa bir ceza istiyorsun önümüzdeki birkaç gün boyunca etrafındaki kişilere kötü davranmanı yasaklıyorum. Başkalarıyla uğraşmak yok önümüzdeki üç gün boyunca ders aralarında ve derslerden çıktıktan sonra kimseyle uğraşmadan benim yanıma geliyorsun ve beraber vakit geçiriyoruz hem okuldaki diğer şahsiyetlerde seninle benim sevgili olduğumuzu öğrenmiş olurlar. Şey en azından şüphelenirler ve dedikodu çıkarırlar kısa sürede tüm okul bu dedikoduyla çalkalanır ve senle benim sevgili olduğumu da duymayan kalmaz böylelikle...'' dedi. Onu dudaklarından uzunca bir süre tutkulu bir şekilde öptükten sonra ''Geç oldu artık yatakhanelerimize dönmeliyiz bende şu gömlekten bir an önce kurtulmalıyım. Hadi sana binana kadar eşlik edeyim. Sonra da kendi binama gider şu gömlekten kurtulurum. ''dedi. Stacy’ tamam anlamında başını sallamıştı. Beraber birkaç adım attıktan sonra dean’ın aklına kitapları gelmişti. Stacy’e dönerek ''Kitaplarımı almayı unuttum sen yavaş yavaş ilerle istersen ben kitaplarımı alıp geliyorum.'' dedi. Ve kitaplarını almak için geri döndü.

Bugünün de hayatındaki diğer günlerden hiç bir farkı yoktu. Her zamanki gibi sabahın erken saatinde uyanmış ve ufak bir hazırlık aşamasından sonra sınıfa gitmek için odasından ayrılmıştı. sınıfa vardığın da sırasına oturup Profesörün gelmesini bekledi. Çok geçmeden ders başlamıştı ve o derse konsantre olmuş bir şekilde dersi dinlemeye koyulmuştu. Ders sürerken aynı şeylerin bir zaman sonra sıkıcı gelmesinden oluşan duygu yavaş yavaş onu rahatsız etmeye başlamıştı. Bu öyle bir şeydi derse bağlı bir öğrenci olmasa çoktan sınıfı terk ederdi. Ama böyle bir şey yapmamıştı aksine kendini derse bağlayacak bir yöntem getirmişti aklına o da eline bir kalem alıp defterine küçük notlar almak. Bir kaç saniye sonra aklına gelen bu fikir etkisini göstermişti içini saran duygu yavaşça yok olup giderken kafasında sadece dinlediği ders dışında hiç bir şey kalmamıştı. Ta ki kalemini elinden düşürene kadar kalemi almak için eğilmeye çalışırken bir anda Stacy ile göz göze gelmişlerdi. Stacy ona yaptıklarını hatırlıyordu da peşinde koşan o kadar kız varken Stacy'nin tek bir lafıyla ondan hoşlanmaya başlamıştı. Onun da kendisinden hoşlanmaya başladığına o kadar emin olmuşu ki içinde ki duygu gözlerini kör etmeye başlamıştı ta ki Stacy'nin gerçek niyetini öğrenene kadar. O an dediği her şeyi hala çok net bir şekilde hatırlıyordu. hatta şu an beynin için de Stacy'nin sesi yankılanmaya başlamıştı. " Bugün beni eğlendirdiğin için teşekkürler artık yok olabilirsin". Ona ne kadar kolay bir şekilde yok olmasını söylemişti sanki unu yapmak çocuk oyuncağıymış gibi öncesinden sile getirdiği onca sevgi sözcüğüne rağmen bu dediği şey kendini kullanılmış hissetme duygusu içindeki hoşlanma duygusunu bir anlığına yok ederek yerine doyumsuz bir nefret duygusunu bırakmıştı. Sonrasında onu tekrar göl kenarında bulduğun da onu yapacaklarını hayal etmiş ve bunu sile getirmişti ama her şeye rağmen ona hiç bir şekilde zarar verememişti. Ona söylediği tek şey çok yakında tekrar görüşecek olmalarıydı. Daha kalemini eline bile anlamadan bir anlığına Stacy'nin gözlerinin içine baktığında aklında bu düşünceler belirivermişti. Sonrasında ise kalemini eline alıp Stacy'nin başını başka bir yöne çevirmesiyle o da kendini tekrar derse odaklamaya çalıştı. Ama artık işe yaramıyordu onunla göz göze geldikten sonra ders bir anda kafasından uçup gitmişti not alma denemeleri bile hiç bir işe yaramıyordu. Gözlerini dikmiş ona bakarken bir yanda da elindeki kalemi ile uğraşıyordu. Bir kaç saniye sonra nasıl odluğunu bile anlamadan elinde ki kalem ikiye bölünmüştü. İçinde birden oluşan aşkla dolu garip bir nefret duygusu nedeniyle kendini kaybetmiş olmalıydı ki farkında bile olmadan elinde ki kalemi kırmıştı. Kalemin kırılması sesini ise kimse duymamıştı bu belki de şansından kaynaklanan bir durumdu çünkü kalemin kırıldığı anda dersin bitiş zili çalmıştı. eşyalarını toplamaya koyulurken gözü tekrar Stacy'e takıldı herkesin aksine o eşyalarını yavaş bir şekilde toparlıyordu. Bu durum ise aklında bir planın oluşmasını sağladı. Eğer o da biraz yavaş hareket ederse çok geçmeden bu koca sınıfta sadece ikisi kalacaktı. Bir kaç saniye sonra beklediği an gelmişti o sınıftan çıkmak için ilerlediğinde onun bir anda önüne geçerek sınıftan ayrılmasını engellediğinde " Geçen gün sana söylediklerimi bir anlık bir sinirle söylemiştim "dedi. Stacy ise ondan beklenir bir şekilde umursamaz bir karşılık vermiş ve onu önünden çekilmeye zorlamıştı. Ama bu yaptığı onu uzaklaştırmaktan öte daha çok kendine çekmesini sağlamıştı. İçinde oluşan dürtüler nedeniyle onu kolundan sıkıca tutup duvara yapıştırdı. Şu an neredeyse vücutları birbirlerine değecek bir konumdayken " Henüz konuşmam bitmedi Stacy sen dalga geçiyor olabilirsin ama ben senden gerçekten hoşlanıyorum " dedi ve cümlesini bitirdiğinde dudaklarını onunkilerle birleştirdi. Onu öperken kendini kaybetmiş gibiydi bunu uzunca bir süre de sürdürmeye niyetliydi ama Stacy'nin onu itmesiyle beraber tadı damağında kalmış öpücük bozulmuştu. Dahası itmenin etkisiyle geriye doğru düşündüğünden de uzun mesafeye düşmüştü. Stacy ise onu tehdit eden bir kaç kelimenin ardından sınıftan ayrılmıştı.

Düştüğü yerde canı yanıyordu onun bu kadar güçlü bir kız olduğunu bilmiyordu asa hareketi ile bunu yapabilirdi ama onun gibi bir kız onu bu kadar nasıl fırlatabilir ki. Bu düşünce aklına takmak istememesine rağmen aklını kurcalamaya devam ediyordu. sıranın kenarına çarpan kolu ise kanamaya başlamıştı. bu da demek oluyordu ki odasından önce uğraması gereken bir yer vardı revir. Revirde yaralarına baktırdık dan sonra odasına çıkıp kan bulaşmış kıyafetlerin den kurtuldu. aklın da hala Stacy vardı onu düşünmekten neden kendini bir an olsun alamıyordu ki sanki aşk iksiri içmiş gibi hissediyordu kendini ve dahası onu tekrar görmekten çok onunla öpüşmek istiyordu. aklından bunlar geçerken kitaplarını yerleştirmeye başlamıştı. Bugün onunla tekrar öpüşmesinin pekte mümkün olmadığını düşündüğün den ödevlerini yapmaya başladı. Derse o kadar dalmıştı ki havanın kararmaya başladığını bile fark etmemişti. Ödevlerinin tamamını bitirdiğin de daha önce kütüphaneden aldığı kitap gözüne çarptı. Artık kitabı götürme vakti gelmişti belki geçmiş bile olabilirdi. Hızla kütüphaneye doğru ilerlerken kütüphanenin kapısına vardığın da bir an da adımlarını yavaşlattı. İçeri attığı ilk adımda burnuna gelen parfüm kokusunun hemen ardından Stacy ile göz göze gelmişlerdi. Onun üzerinden nasıl bir etki yarattığını bilmiyor olabilirdi ama onun kendi üzerinde bıraktığı etkiyi çok iyi biliyordu. Bu yüzden bir saniye bile beklemeden Stacy'yi kolundan tutup kendine doğru çekti " Seni görmek çok güzel vahşi güzelim dersten sonra yarım bıraktığımız yerden devam edelim" dedi ve onu tutkulu bir şekilde dudaklarından öpmeye başladı.

Dean stacy’nin söylediklerini hatırlayarak gülümsedi. Katilin önüne yeni bir kurban vermek… Bu sözü pek sevmemişti. O daha çok stacy’e bu cezayı verirken daha sık birlikte olmalarını istediği için böyle bir şey söylemişti. Onu gün içinde tahmin edebileceğinden daha çok özlüyordu ve dersler bittikten sonra ödevlere ayırdıkları sürelerin ardından görüşmeleri asla yeterince uzun olmuyordu. Ya da dean’a öyle geliyordu. Ve arada yaşadıkları sorunlar dean’ı gerçekten yıpratıyordu. Stacy’nin onu öldürmeye kalkması, yere fırlatması, scarlett yüzünden sık sık kavga etmeleri ve şu kıskançlık… Tamam kıskançlık konusunu pek fazla sorun etmeyebilirdi ki en çok sorun olan şey buydu ama yine de bu konuda onu anlayabiliyordu. Yine de kıskançlık konusunda bile olsa çok fazla tepki gösterdiğini düşünüyordu. Yani beyaz bir yalan ve karşılığında öldürmeye kalkışmak bu gerçekten fazlasıyla büyük bir tepkiydi. Dean gözlerini masanın üzerindeki kitaplarına dikti. Görünürde bugün ders çalışacaktı ama hiçbir şey düşündüğü gibi olmamıştı. Gözlerini kanlı gömleğine dikti. Ve derin bir iç çekti. Yine ne gündü ama… Şu elan konusu hala kafasını kurcalıyordu. Elan… Gerçekten ona arkadaşça davranmaktan başka ne yapmıştı da elan dean’a karşı farklı duygular beslemeye başlamıştı. Ona düşündüğü şekilde durumu açıklayamamak canını sıkmıştı. Onu böylesine kırmak istememişti. Sonuçta elan onun arkadaşıydı ve her ne kadar göstermese de zeki bir kızdı ve oldukça iyiydi de… Sadece fazlasıyla hayalperestti. Farkında olmasa da fazlasıyla da zararlı biriydi. Stacy’le dean’ın arasını açabilecek kadar hemde… Öte yandan artık stacy’le olan tartışmaları onu fazlasıyla yoruyordu. Neden onlarda diğer normal sevgililer gibi olamıyorlardı ki… Olaysız bir gün geçirmek neden bu kadar imkansızdı. Sadece tek bir gün… Gerçekten çok şey mi istiyordu? Scarlett’ın başını belaya sokmadığı, scarlett’ın ailesinin aptalca işlere kalkışmadığı, stacy’nin kardeşiyle iyi geçindiği ve hiç uğraşmadığı, elan’ın her dersi anlayabildiği, ve hiçbir tuhaf olayın olmadığı sıradan bir gün… Stacy’le beraber kavgasız ve sorunsuz romantik bir gün… Tüm bunlar imkansızdı biliyordu. Hayatının neden bu kadar karmaşık ve zor olmak zorunda olduğunu merak ediyordu. Acaba o mu zorlu şeyleri seviyordu yoksa tüm zorluklar onu mu buluyordu? Dean stacy’nin ona acele etmesi için seslenmesiyle beraber tüm bu düşüncelerinden kurtularak kendine geldi. Düşüncelere fazla dalmış olmalıydı ki stacy onu acele etmesi için uyarmıştı. Sorun değildi. Birkaç saniyede ona yetişebilirdi. Kitaplarını alıp hızlı bir şekilde kütüphanenin çıkışına doğru ilerledi. Birkaç saniye sonra kütüphanenin neredeyse çıkış kapısına kadar gelmişti.

O arada başka birinin sesini ve kokusunu duydu. Bu kokuyu tanıyordu. Stacy’le kavga ettikleri akşam stacy dean’ı ısırıp onun kanını dean’ı fazlasıyla bitkin bırakacak kadar içtikten hemen sonra asasıyla gelmişti ve stacy’yi tehdit etmişti. Stacy’nin yeni kurbanlarından biriydi ve kesinlikle dean bu timmy denen büyücü bozuntusundan nefret ediyordu. Ayrıca duydukları da hiç hoşuna gitmemişti. Adımlarını biraz daha hızlandırdı. Stacy’nin yanına geldiğindeyse öfkeden deliye dönmüştü. Şaşkınlıktan çok büyük bir öfke duyuyordu. Kelimenin tam anlamıyla öfkeden çıldırmış durumdaydı. Sevdiği, deliler gibi aşık olduğu, uğruna ölümü göze aldığı kız başka bir erkekle öpüşüyordu. Daha doğrusu aşık olduğu kızı kendini bilmez bir büyücü bozuntusu öpüyordu demek daha doğru olurdu herhalde ama bunlardan hangisinin doğru olduğu umurunda değildi umurunda olan şey şuan stacy’nin dudaklarında başka bir erkeğin dudaklarının olması ve stacy’e dean’dan başka bir erkeğin dokunmasıydı. Gözlerini büyük bir öfkeyle stacy’e dikerek ''Stacy...'' dedi. Büyük bir öfkeyle onun ne diyeceğini dinlemeden ''Bana bir açıklama borçlusun ama izin ver önce arkadaşınla tanışıyım'' dedi. Öpüşmelerini böldüğü için ona tip tip bakmakta olan timmy’nin yanına gözle görülemeyecek kadar hızlı bir şekilde giderek yakasından tutup sertçe sarstıktan sonra ona kafa atı. Bunun etkisiyle hafif sersemleyip geriye doğru sarsılan timmy’i yere düşmeden yakalayıp onu hızla arkasındaki duvara birkaç saniyede yapıştırarak '' Ne oldu geldiğimi göremedin mi? Yazık.. Gözüne gözlük al belki o zaman görürsün bu arada tanıştırılmadık diğmi? '' Dedi. Timmy’e sert bir yumruk atarak ''Tanışalım ben stacy’nin sevgilisi dean ve tanıştığımıza hiç memnun olmadım bay ahmak '' diyerek timmy’i kitaplıklardan birine fırlattı ve '' Sana bunu ilk ve son kez söyleyeceğim sevgilimden uzak dur yoksa seni öldürürüm.'' dedi. Daha sonra gözlerini stacy’e dikerek '' Aramızda gizli saklı bir şey olmadığını sanıyordum. Açıklar mısın bana bu geri zekalının dersten sonra yarım bıraktığımız yerden devam edelim demekle neyi ima ettiğini gerçi ben tahmin edebiliyorum ama ben kendi tahmin ettiğimi gerçek olarak kabul edersem bu herkes için kötü olur. Tabi en çok timmy için… Bir açıklama istiyorum ama yalansız '' dedi. Kendini toparlamaya çabalayan büyücü bozuntusuna bakarak…

Dudaklarını stacy’nin dudaklarında hissetmek harika bir duyguydu. Nedenini tam olarak bilemediği bir şekilde ona doğru çekiliyormuş gibi hissediyordu kendini… Dolgun dudaklarını dudaklarında hissetmek tarif edilemez bir duyguydu. Onun yanında olmak tuhaf bir duyguydu. Neden bilmiyordu ama tuhaftı işte onu görmediği sürece stacy aklının ucundan bile geçmiyordu ama onu gördüğü anda da aklına giriyor ve onu görebildiği sürece aklından çıkmıyordu. Bu yüzden gerçekten tuhaftı. Ondan hoşlanıyordu. Güzel ve bir o kadar da çekici bir kızdı. Şu sivri dili olmasaydı daha da çekici olabilirdi belki ama bu haliyle de yeterince muhteşem gözüküyordu. Timmy stacy’i öperken bir anda durmak zorunda kalmıştı. Davetsiz misafirlerden gerçekten nefret ediyordu. Ne zaman nerede olmaları gerektiğini bilmiyorlardı ve şuan ki durumlarına bakılırsa zamanlamaları da gerçekten berbattı. Gözlerini bu harika anı bölen kişiye dikerek ona defol git buradan dercesine baktı. Stacy’le yalnız kalmak istiyordu. Ne kadar çabuk buradan giderse onun için o kadar iyi olacaktı. Stacy’e oldukça sinirliydi. Ses tonunda bunu zorda olsa anlamıştı. Karşısındaki çocuğa bence belanı arama diyen gözlerle uzun süre baktı. Karşısındaki aptal hala konuşuyordu. Onunla tanışmak istediğini kim söylemişti ki ? Onunla yada başka biriyle tanışmak istemiyordu. Tek istediği şey buradan bir an önce çekip gitmesiydi. Eğer kendi isteğiyle gitmezse onu zorla buradan çıkaracaktı. Tam artık sesli bir şekilde düşündüklerini dile getirmek için ağzını açmak üzereydi ki karşısındaki bir anda nasıl olduysa burnunun dibinde belirivermişti. Bunu nasıl yapmıştı ?

Herhalde insanın istemediği ot burnunun dibinde biter sözü bunu anlatıyordu. Gerçekten öyleydi. Timmy yüzünde oluşan büyük bir acıyla geriye doğru savrulmuştu. Nasıl olmuştu da bu hareketini görememişti.O kadar hızlı hareket ediyordu ki karşılık vermekte zorlanıyordu. Kendini bir anda duvarda bulmuştu. Kendine gelmeye ve olanları kavramaya çalışırken suratına birde yumruk yemişti. Onunla uğraşan bu aptal bunu ağır ödeyecekti. Tüm o olanların içinde sadece tek bir şey , tek bir söz dikkatini çekmişti. Stacy’nin sevgilisi olduğunu söylediği kısım diğer söyledikleri tamamen önemsizdi. Buna inanamıyordu. Stacy’nin bir sevgilisi mi vardı? Gerçekten var mıydı ? Peki bunu neden hiç timmy’e söylememişti. Bu doğrumu diyen gözlerle stacy’e baktı. Fakat bu bakışma oldukça kısa sürmüş ve bir anda kitaplığa sertçe çarptıktan sonra kendini yerde buldu. Onu tehdit etmişti fakat bu tehdidi çokta umurunda değildi. İlk başlarda ona engel olamamıştı. Ama kendini toparlar toparlamaz bu yaptıklarının hesabını soracaktı. Canı fazlasıyla acıyordu. Ama siniri ve şu karşısındaki ucubeye karşı olan öfkesi canının acısını bastırıyordu. Sinirli bir şekilde hızla ayağı kalktı. Ve asasını çekti. Stacy’nin olayları anlatış tarzıyla ufak bir şok daha yaşamış olsa da dikkatini karşısındaki ucubeye vermesi çok zamanını almamıştı. Timmy’den iğrenircesine anlatıyordu her şeyi ne yani bu kadar kötü mü öpüşüyordu ya da şu karşısındaki ucube de olup ta timmy’de olmayan şey neydi? Onun timmy’e zarar vermesinden korkuyormuş gibi davranıyordu. Tamam başta hızlı hareket ettiğini düşünmüştü ve onu kitaplığa fırlatabilecek kadarda güçlü olabilirdi ama yenilmez ya da ölümsüz değildi. Onu kolaylıkla yenebilirdi. 1-0 o ucube önde başlamıştı ama scor her an değişebilirdi. Asayı dean adlı ucubeye doğrultarak '' Aman ne hoş… Aranızdaki kara kedi ben mi oluyorum bu durumda? Tamam eğlenceliymiş. Ben seve seve aranızdaki kara kediyi oynarım.'' dedi. Dean’a sinsice gülümseyerek '' Ve aranızdaki kara kedi olarak belirtmeliyim ki aranızdan çıkmaya hiç niyetim yok '' dedikten sonra '' Sersemlett'' diye bağırdı.

Dean büyük bir sabırsızlıkla stacy’nin açıklamasını bekliyordu. Bu durumu nasıl açıklayacaktı merak ediyordu. Genel olarak olanları tahmin edebiliyordu. Fakat ısrarla stacy’den bir açıklama istiyordu. Çünkü eğer kafasındaki kurguya inanırsa ki kurguları genel olarak en kötü ihtimallerden oluşurdu ve çoğunlukla tahmin ettikleri doğru çıkardı. Tabi şuan doğru olmaması için belli etmese de içten içe dua ediyordu. Eğer yarattığı kurguya inanırsa stacy’le aralarındaki her şey biterdi ve timmy asla sabahı göremezdi. Sonuçları ne olursa olsun yapacağı son şey bile olsa timmy kesinlikle ölürdü ve stacy onu aldatmanın bedelini ağır öderdi. Stacy’nin ilk cümlesinden sonra gözlerini kısa süre yere devirerek düşündükten sonra gözlerini bir an için timmy’e dikti. Ve derin bir nefes alarak stacy’e odaklandı. Yalan söylemeyeceğini umuyorum dercesine stacy’nin gözlerine baktı. Çünkü ona eğer böyle bir konuda yalan söylerse aldatıldığını düşünecekti. Ki bunu düşünmesi için şuan bile önünde yeterince neden vardı. En başta şu timmy denen büyücü bozuntusunun söyledikleri olmak üzere bir sürü neden sıralanabilirdi. Öpüşmeleri de en başta gelen ikinci neden olurdu. Stacy tekrar konuşmaya başladığında tüm dikkatini ona vererek onu dinlemeye başladı. Konuşmaya dean’ın genel olarak hiç tercih etmediği şekilde başlamıştı. Lafı dolandırıyor ve çeşitli kelime oyunları yapıyordu. Ve bunun iki açıklaması vardı. Ya nasıl açıklayacağını bilmiyordu bu yüzden bocalıyordu ya da yalan söylemeye hazırlanıyordu. Her iki seçenekte şu an için yeterince kötüydü. Evet evet Timmy’nin stacy’nin yeni kurbanı olduğunu biliyordu ve onunla baya uğraşmış olmalıydı ki o akşam yani kavga ettikleri başka bir akşamüzeri elinde asasıyla çıkıp gelmişti. Bu öğrenmek istedikleri arasında yer almıyordu zaten o burada neler olduğunu ve bugün aralarında başka neler olduğunu öğrenmek istiyordu. Stacy’e Timmy’nin senin bir ara uğraştığın kurbanların arasında yer aldığını ve onu sana asa çekecek kadar çıldırttığını bende biliyorum zaten artık benim öğrenmek istediğim konuya gelebilir miyiz? Dercesine baktı. Stacy bunu anlamış olacaktı ki kem küm ederek de olsa sonunda asıl konuya gelebilmişti. Dean stacy sabrım tükenmeye başlıyor ama dercesine kaşlarını çatarak açıklamasını dinlemeye devam etti. Lafı dolandırması onu her geçen saniye daha da çıldırtıyordu.

Çünkü her geçen saniye ya sana yalan söyleyecek ki bu seni aldattığının bir işareti yada o kadar kötü bir şey olmuş ki sana açıklamakta bu kadar zorlanıyor diye mantığı sürekli konuşup duruyordu. Stacy sonunda ağzındaki baklayı çıkardığında siniri ve öfkesi bir kat daha artmıştı. Stacy’nin bunu söylemek için lafı neden bu kadar dolandırdığını ve zorlandığını şimdi daha iyi anlıyordu. Gözleri bir anda koyu kızıl olmuştu. Ve yüzünde öfkeden deliye döndüğünde oluşan o ürkütücü gülümsemesi belirmişti. Stacy eğer dean’ın elini tutarak onu durdurabileceğini sanıyorsa feci şekilde yanılıyordu. Soğuk ses tonuyla ''Demek bu büyücü bozuntusu seni bugün öptü ve ben bunu yeni öğreniyorum öylemi?'' diye sordu. Dean’ın öfkeden delirdiği zamanlar genelde çok nadirdi. Ve şuan kesinlikle o nadir zamanlardan biriydi. Dean stacy’den bir cevap beklerken araya bay ahmak girmişti. Timmy’nin ilk sözlerinden sonra ''Evet ama ben kedileri pek sevmem benim hayatımdaki kedilerin ömrü oldukça kısa olmuştur hep bilmem anlatabildim mi ama sen illa kara kediyi oynamak istiyorsan bende kedileri katleden kötü kalpli büyücü seve seve olurum. '' dedi. Koyu kızıl gözleri hala stacy’nin gözlerine bakıyordu. Timmy’nin ikinci cümlesinden sonra gülümseyerek '' Merak etme kedileri katleden kötü kalpli büyücü büyük ihtimalle bu sorunu halledicektir.'' dedi. O sırada Timmy’nin büyü yaptığını duydu kızıl gözlerini ilk defa onun gözlerine dikerek ona büyük bir öfkeyle bakarak gülümsedi. Sersemlet büyüsüyle birkaç adım geriye savrulan dean kısa sürede gözle görülemeyecek bir hızla stacy’nin yanına gelerek ''Ah harika demek işi daha da eğlenceli bir hale getirmeye karar verdin. Tamam öyle olsun… Biraz eğlenelim. Senin oyunun benim kurallarım herkes istediği şekilde dövüşebilir büyü yapmak pek benim tarzım değil de…'' dedi. Ve timmy yine büyü yapmıştı ama bu sefer ıskalamıştı. Dean gözle görülemeyecek kadar hılı bir şekilde Timmy’nin yanına giderek onun yakasına yapıştı. Ve gülümseyerek ''Sana söz veriyorum bu eğlenceli oyunun çabuk bitmemesi için elimden geleni yapacağım.'' diyerek timmy’nin suratına sağlam bir yumruk geçirdi ve bir tane daha… ''Ne oldu timmy oyunumu sevmedin mi? Oysa yeni oynamaya başlamıştık hadi ama büyü yap böyle hiç eğlenceli olmuyor'' dedi. Ve bir yumruk daha attıktan sonra onu karşıdaki duvara fırlattı.

Kedileri katleden kötü büyücü Dean'in bu tanımlaması ona hem oldukça çocukça ve bir o kadar da aptalca gelmişti. " Kedilerin katleden büyü ha iyimiş ama bilirsinki kediler dokuz canlıdır yani başına bir şeyler gelmeden beni dokuz kere öldürmeyi başarabilecek misin?" dedi. Cümlesini hemen ardından büyüsünü yapmıştı. Dean büyünün etkisiyle geriye doğru savrulmuştu ama büyü ile karşılık bile vermeden kendini bu denli çabuk toparlamış olması oldukça garipti. Sonuçta hiç bir büyücü kendini böyle bir büyüden asası ile korunmadan kolayca toparlayamazdı. Üstelik normal bir insandan beklenilmeyecek şekilde hızla Stacy'nin yanına gitmeyi başarmıştı. Bu da onun hakkın da ister istemez farklı şeyler düşünmeye başlamasına neden oluyordu. Artık sıradan bir büyücü olduğu konusunda derin bir şüpheye düşmüş ve bunlarla kafasını kurcalamaya başlamıştı ki Dean konuşmaya başlamıştı. " Tamam bana uyar ama ben büyücülere yakışır bir biç,imde kavga etmekle ilgileniyorum senin gibi yumruk yumruğa dövüşen muggle özentilerinden biri değilim " dedi. Asa ona doğrultmuş bir şekilde "Levicorpus" dedi ama ıskalamıştı. Aslında böyle bir mesafeden ıskalaması imkansızdı ama Dean bir şekilde bu büyüden sıyrılmayı başarmıştı. Bu durum sadece az önceki düşüncelerini desteklemenin dışında onda hiç bir etki yaratmamıştı. Sonrasında olanlarda aynı şekildeydi Dean gözle görülemeyecek bir biçimde onun yakasına yapışmış ve konuşmaya başlamıştı. Sözleri bittiğinde ise ona yumruk atmaya başlamıştı. Yumrukları her ne kadar inanmak istemese de ona çok fazla acı veriyordu. Zaten bir kaç saniye sonra yüzünden kanlar akmaya başladığın da ani bir refleks gibi " Sende nesin böyle diye " haykırmıştı. Sonrasında ise okulda ki dedikodulardan duyduğu bir şeyi anımsadı o da bazı öğrencilerin vampir olduklarıyla ilgiliydi. Ama şimdiye dek konuşulanlara bir kez bile inanmamıştı ta ki Dean'in yaptıklarını görene kadar. Ondan aldığı bir kaç darbeden sonra duvara yapışmasının onda doğurduğu acıyla neredeyse tüm kemiklerini kırıldığını hissetmişti. Ama yine de hiç bir şey yapmadan sadece olanları izleyerek ölümle tanışmak gibi bir durumu kesinlikle kabul edemezdi. Bir şeyler yapmalıydı ama ne asası fırlatılmanın etkisiyle ondan oldukça uzak bir mesafeye düşmüştü. Dean'in konuşmalarına ise gülmekten kendini alamamıştı nedense hissettiği onca acıya rağmen hala gülüyordu. " Şimdi anlıyorum büyüye neden gerek duymadığını seni iğrenç yaratık demek bir vampirdin öyle mi ve sırf eşit şekilde dövüşmemek için vampir güçlerini sergiliyorsun. Ne o yoksa kız arkadaşının gözleri önünde madara olmaktan mı korkuyorsun" dedi. Sözlerini onu kızdırıp kızdırmaması umurunda bile değildi belki şu an ona fiziksel bir zarar veremez durumda olabilirdi. Ama bu bile sessiz bir şekilde yaşaması için yalvarmasını gerektirmiyordu.
..................................................................................................................................................................
Elinde kitabı ile birlikte kütüphaneye varmasına çok az kalmıştı. Görüntüsü her ne kadar aklı derste bir öğrenciyi andırıyor olsa da onun kafasının için de şu an sadece tek bir isim vardı Stacy. Onu tekrar görmek dudaklarını tekrar hissetmenin dışında hiç bir şey düşünemiyordu şu an. bu ona o kadar da garip geliyordu ki ona aşık olup olmadığından bile emin değildi tek bildiği onu görme istediğinin yanında onu tutkulu bir şekilde öpmesi. Kafası karışıktı o her ne kadar bunları istiyor olsa da Stacy'nin öpüştükleri andan itibaren yaptıkları söyledikleri aklına geldi. Onunla sadece oynamıştı hepsi bu üstelik onunla daha ilk konuşmalarından onun nasıl biri olduğunu biliyordu. Yani böyle bir durumun içine girmek onu şaşırtmamalıydı aslında ama yine de asıl inanamadığı şey onun nasıl olduğunu bile bile itiraz dahi etmeden ona bu şekilde davranmasına izin vermesiydi. Bu zavallı olduğunu mu yoksa Stacy'nin birilerini oyuncağa çevirme konusunda oldukça yetenekli biri olduğunu kanıtlıyordu? Her iki şekilde de bildiği tek şey gerçeğin ne odluğunu bilmemesiydi. Adımlarını hızlandırmış bir biçimde kütüphaneye sadece bir iki adım kala Stacy'yi gördü. Onu görür görmez nedense bütün düşündüğü olumsuzluklar kafasının içinde bir an da yok olmuştu. Kalan tek şey ise onu delice isteyen duygularıydı. Ona yaklaştığı anda Stacy'yi kolundan kavrayıp " Seni görmek çok güzel vahşi güzelim dersten sonra yarım bıraktığımız yerden devam edelim" dedkten hemen sonra onu öpme girişimde bulunmuştu. Ama ne yazık ki bunu başaramamıştı Stacy onu kolundan tutarak duvara yapıştırdıktan hemen sonra konuşmaya başlamıştı. Söylediği her şey içinden onunla ilgili bir şeyleri koparıyor gibiydi sanki. Dersteki gibi tehdit etmeye benzemiyordu söyledikleri çünkü söylediği tek şey başka birine ait olduğuydu. Böyle bir durumda ısrar etmenin ona hiç bir fayda getirmeyeceğini bildiğinden onun kolundan kurtulduktan sonra " Bana bunu baştan söyleyebilirdin Stacy bir sevgilin olduğunu tehditler hiç bir şey beni senden uzaklaştırmakta etkili olamazdı tabi ki bunun dışında bir ilişki de üçüncü şahıs olmak hiç bana göre değil sana iyi eğlenceler. Bu arada madem bir sevgilin var başına bela istemiyorsan bence sen kullandığın oyuncaklara dikkat etmelisin " diyerek onun yanından ayrıldı. Ondan olabildiğince uzaklaşmak istediğinden kitabı kütüphaneye götürme girişimde bile bulunmamıştı. Yaptığı tek şey hızla odasına ilerlemek oldu.

Muggle özentisi… Kulağa acayip geliyordu ama bu fikre alışabilirdi. Sonuçta muggle hizmetçileri vardı ve yaz tatillerinde uzaktan akrabaları maria teyzesinin ısrarıyla ( emir demek daha doğru olurdu. ) Etraftakiler tarafından tuhaf karşılanmamak için tam bir muggle gibi yaşıyorlardı. Evde büyü yapmak vampir hızında ortalarda koşuşturmak kesinlikle yasaktı. Hatta sırf bu yüzden muggle hizmetçileri vardı. Sanki isteler hepsini büyüyle halledemezlermiş gibi… Etraftan iki çocuğun koca bir malikanede yalnız yaşıyor olmalarına rağmen etrafın bu kadar düzenli ve temiz olması tuhaf karşılanabilirmiş… Kimin umurundaydı ki? O tuhaflığı da tek bir büyüyle unutturabilirlerdi sonuçta ama yine de dean 40 yılda bir onları ziyarete gelen maria teyzesinin sözünü dinleyerek eve birkaç hizmetçi almış ve normal (aslında tam olarak normal denemez muggleları isabel’in hışmından koruyacak diye canı çıkıyor ve sürekli büyü gücüyle vampir güçlerini kullanmak zorunda kalıyordu.) bir hayat sürmeye başlamışlardı. Ama timmy’e kafa göz dalması kesinlikle muggle olarak yaşamaya alıştığı yada muggle özentisi olduğu için değildi. Ona muggle yöntemiyle karşılık veriyordu çünkü sinirini büyü savurarak çıkaramıyordu. Bir düello da yada eğlence amaçlı birileriyle uğraşırken asa evet kesinlikle kullandığı bir şeydi. Tam bir büyücü gibi davran ve bırak karşındaki aptal kazanabileceğini sansın düşüncesiyle hareket ediyor ve oldukça eğleniyordu. Üstelik büyü yapmayı da seviyordu ama gerçekten sinirden deliye döndüğü zamanlarda asa kullanmak kesinlikle ona göre değildi. Kendi ellerinle karşındakinin yüzünü dağıtmak varken hanım evladı gibi büyü sallamak kesinlikle sıkıcıydı. Timmy’nin bu saçma lafları üzerine sadece ürkütücü bir şekilde gülümsemeyle yetinmişti. Zavallı timmy… Gerçekten zavallı bir ahmaktı. Dean’ın neden büyü kullanmadığını çözemeyecek kadar hemde… Gözleri stacy’e kaydı. Durumu çoktan anlamıştı. Büyü kullanarak sıkıcı bir şekilde beklemektense dean’ın eğlenceli yolu seçerek ona kafa göz dalmayı tercih edeceğinden emindi ve tuhaftı ama gözlerinde korku görüyordu. Gerçekten de korkuyordu. Fakat dean bunu pekte önemsememişti. Ve vampir hızıyla timmy’nin yakasına yapışarak ona yumruk atmaya başlamıştı.

Timm’nin ikinci savurduğu büyüden dean’ın nasıl kurtulduğu konusunda büyük tereddütleri vardı. Hala… Buda timmy’nin ne kadar aptal olduğunun bir göstergesiydi. Timmy’nin Dean’ın vampir olduğunu anlaması için daha ne yapması gerekiyordu bilmiyordu. Gözleri maviyken koyu kızıla dönmüştü. Normal bir büyücüden daha hızlı hareket ediyordu ve kesinlikle oldukça sert vuruyordu. Hala dean’ın normal bir büyücü olmadığını göremiyorsa dean’ın yapabileceği bir şey yoktu. Bir avazı çıktığı kadar ben vampirim boşuna büyü yapmaya uğraşma diye bağırmadığı kalmıştı neredeyse… Timmy’nin sorusu üzerine soğuk ve bir o kadar ürkütücü bir şekilde gülümseyerek ''sence? '' diye sormuştu gayet sinirli bir ses tonuyla… Daha sonraysa onu duvara fırlatmıştı. Kaburgalarının kırılma sesini duyabiliyordu. İnsana huzur veren bir melodi gibiydi. Yüzündeki ürkütücü gülümseme daha da belirginleşmişti. Timmy’nin acı içinde kıvranırken söylediği saçma sözlerden sonra ürkütücü gülümsemesini koruyarak gayet soğuk bir ses tonuyla ''Demek sonunda anlayabildin bay ahmak dur hayır bay aptal demek daha doğru olabilir. '' dedikten sonra gülerek '' beni gerçekten güldürüyorsun jetonun 4444 köşeli falan herhalde… Vampir olduğumu anlaman o kadar uzun sürdü ki… Maviyken birden koyu kızıla dönüşen gözlerime gözle görülemeyecek kadar hızlı hareket etmeme ve oldukça sert vurmama rağmen '' dedikten sonra gözlerini timmy’nin gözlerine dikerek '' gerçekten benden adaletli davranmamı bekleyecek kadar aptal olduğunu düşünmüyordum doğrusu üstelik sevgilimi öpüşünü gördükten sonra… Sen gerçekten aptalsın hala benden merhametli yada adaletli olmamı beklediğine göre ' 'dedikten sonra başını iki yana salladıktan sonra '' Ayrıca sevgilimin önünde beni küçük düşürmek senin asla başaramayacağın bir şey ama eğer yaşarsan ki ben hiç ihtimal vermiyorum eğer yaşarsan daha sonra bir ara asalarla da kapışırız tam bir büyücü gibi '' dedi. Dean timmy’e doğru tam bir adım atacaktı ki stacy önüne geçmişti. Gözlerini stacy’e dikerek çekil önümden dercesine baktı. Fakat stacy dean’ı durdurmaya çalışmakta ısrarlıydı. Gözlerini stacy’nn gözlerine dikerek stacy’nin dediklerini dinledi Mantıktan söz ediyordu. Gülümsedi. Mantık… Dean’ın çoktan kaybettiği bir şeydi. Stacy’nin söylediğini yapabilmesi imkansızdı. Gözlerinin bir an olsun koyu kızıllığını kaybetmemesinden ve gözlerindeki öfkeden bu anlaşılıyordu. Stacy’nin mantık dediği şey çoktan bitmişti. Mantık yerini öfke ve kıskançlığa bırakıp uzun süreliğine geri dönmemek üzere gitmişti. Stacy’e boşuna uğraşıyorsun dercesine baktıktan sonra ondan kolaylıkla kurtularak tekrar timmy’e doğru ilerlemeye başladı. Bu gece timmy’nin yaşadığı son gece olacaktı kararlıydı.

…………………………………………………………………………………………………...

Dean kitaplarını almak için geri dönmüştü. Ve yine düşüncelere dalmıştı. Aklına stacy’le yaşadığı şeyler gelmişti. Her şey bir anda gözünün önünde canlanmıştı. Fakat bu uzun sürmemişti. Gözleri kısa süreliğine gömleğine kaydı. Derin bir nefes aldı ve kitaplarını alarak stacy’nin yanına gitti. Vampir hızıyla hareket ettiği için bu sadece birkaç saniyesini almıştı. Sevgilisine gülümsedi. Fakat bu uzun sürmemişti. Gözleri etrafta onlardan başka iki kişinin daha olduğunu hissetmesiyle kapıya kilitlendi. Kokuları tanıdık gelmişti. Hatta bir kişinin kokusunu gayet iyi biliyordu. Bu stacy’nin kokusuydu. Ama bu nasıl olurdu? O yanındaydı diğmi? Kafası karışmıştı. Şaşkın gözlerle bir süre stacy’e baktıktan sonra gözlerini kapıya çevirdi. Gerçekten buna bir anlam veremiyordu. Dean bunun nasıl olabileceğini düşünürken stacy’nin onu öpmesiyle bir anda tüm dikkati darılmıştı. Gözlerini stacy’e dikerek gülümsedi. Gözlerini yine bir süreliğine kapıya dikse de o iki kişinin git gide onlardan uzaklaşmaya başladığını anladığında konuyu pek irdelememeye karar verdi. Tuhaf bir gün geçiriyordu. Kim bilir belki de beyni ona oyunlar oynamaya başlamıştı. Dinlenmeliydi. Ve beslenmeliydi. Stacy’ye gülümsedi. Ve gitme önerisine tamam anlamında başını salladı ve kütüphaneden birlikte ayrıldılar.