Dalgınlık...

Dean güneş ışınlarının gözlerine vurmasıyla oldukça rahatsız olmuş bir şekilde yatağında kısa süre sağa sola döndükten sonra bunun bir işe yaramayacağını anlayarak isteksizce gözlerini açtı. Sabah olmuştu… Bu gün yataktan kalkmak istemiyordu. Yorucu geçen derslere girmek ve bunun yanında isabel’in yüzünü görmek falan da istemiyordu. Yeni yeni uyanmakta olan arkadaşlarına kısa süre baktıktan sonra başına dikilip ''Hadi uyan uykucu kalk artık '' diyerek dean’a yastık atan yakın arkadaşı zeger’a ters ters baktıktan sonra ''Git başımdan zeger bu gün senle uğraşabilecek kadar kendimi iyi hissetmiyorum ''diyerek yastığı zeger’a geri fırlattı. Bunu yaparken gücünü orantısız kullanmış olacaktı ki zeger yastığı yakalamasına yakalamıştı ama yastığın ona çarpmasıyla birkaç adım geri sendelemişti. Fakat bunu pekte umursamış gibi görünmüyordu. Dean isteksizce yastığı kafasının üzerine koydu. Etraftaki koşuşturmacalardan rahatsız olmuştu. Onların sesini duymak istemiyordu ama vampir kulakları sağ olsun küçük bir fısıltıyı bile ona oldukça net bir şekilde iletiyordu. Bu kadar iyi duyabildiği için kendine ve kulaklarına kısa süre sövdükten sonra zeger’ın yastığı kafasından zorla çekip almasıyla öfkeli bir şekilde ona baktı. Zeger dean’ın ona asla zarar vermeyeceğini düşündüğünden olsa gerek oldukça rahat davranıyordu. Dean sinirle ''Sana git başımdan dedim'' diyerek zeger’a baktı. Zeger’sa her zamanki aldırmazlığıyla ''Hey dostum neyin var senin? '' diye sormuştu. Zeger’ın bu kadar meraklı olması bazen dean’ı boğuyordu. Yastığını zeger’ın elinden çekip aldıktan sonra '' yok bir şeyim sadece biraz yorgunum hepsi bu ayrıca sen benle uğraşacağına gidip hazırlansana derse geç kalacaksın'' dedi. Zeger şaşkın ama bir o kadar meraklı gözlerle ''sen derse girmeyecek misin? '' diye sormuştu. Bazen gerçekten çok gereksiz şeyler soruyordu. Üzerindeki örtüyü kafasına çekmek için hazırlanırken ''Hayır bu gün derslere girmeyeceğim dedim ya yorgunum kendimi iyi hissetmiyorum. Bu kafayla derslere girsem bile bir şey anlamam nasılsa dinlendikten sonra senden ders notlarını alır çalışırım. ''diyerek örtüyü kafasına çekmişti. Zeger her ne kadar dean’ın başından gitmemeye kararlı tavırlar takınsa da dean’ın son sözlerinden sonra derse geç kalmamak için dean’ın yanından ayrılarak hazırlanmaya başlamıştı. Zeger’ın kokusu git gide uzaklaştığında dean derin bir nefes aldı. Aslında vampirlerin yorgun olduğu pek görülmüş bir şey değildi. Onlar kolay kolay yorulmazdı. Fakat dean’da zaten beden olarak değil ruh olarak yorgundu. Stacy’le yaşadığı son olaylar hala aklından çıkmıyordu. Vampirler neden bu kadar geniş bir hafızaya sahiptiler ki? Ne olurdu en azından kötü şeyleri unutabilselerdi. O günden sonra neredeyse hiç tartışmamışlardı ama yine de aklına o geceki görüntüler sürekli gelip duruyordu. Onu seviyordu buna şüphe yoktu. Onsuz bir hayat düşünemiyordu. O yanında yokken mutlu olamıyordu. Ama yine de tüm bunlara rağmen o akşamı unutamıyordu.

Konu sadece bu da değildi. En yakın arkadaşı scarlett’la uzun süredir görüşememişlerdi. Ve son hali hiç iyi değildi. Nasıl olduğunu merak ediyor olsa da kendi sorunlarından vakit bulup ta bir türlü onunla konuşamamıştı. Elan olayıysa hala tam olarak kapanmış değildi. O günden sonra onunla pek konuşmasalar da hala arkadaştılar ama bunu stacy’nin nasıl karşılayacağını bilmediği için henüz ona söyleyememişti. Ama en yakın zamanda söyleyecekti kararlıydı. Aklına yine o gece gelmişti. Elan’ın itirafı ve stacy’nin kütüphaneye dalışı ve ardından olanlar… Gözlerini sımsıkı kapadı. Olanları unutmak istiyordu. Bir daha hatırlamamak ama bir türlü başaramıyordu. Zeger’ın ona seslenmesiyle gözlerini araladı. Derse gitmek için odadan ayrılmak üzere olduğunu haber veriyordu. İsteksizce yarım ağızla ''iyi dersler ''dedi. Gözlerini tekrar kapatıp uzun süre uyumaya çalıştı. Bir süre sonra bunun bir işe yaramayacağını anlayarak uyumaya çabalamaktan vazgeçti. İsteksizce yatağından kalktı. Odada kimse kalmamıştı. Bu iyiydi. Onun başında ötüp onu rahatsız edebilecek gereksiz kişiler yoktu. Buna pek belli etmese de sevinmişti. Yapabileceği iki şey vardı. Tüm gün yatakta dönüp durarak düşüncelerinde boğulup sıkıntıdan patlayabilirdi ya da giyinip çıkar biraz dolaşır bir şeylerle uğraşır ve kafasını dağıtırdı. Yatağından kalkarak dolabına yöneldi kesinlikle düşüncelerinde boğulmayı düşünmüyordu. Beyaz gömleğini ve mavi kotunu giyerek kendini odanın dışına attı. Okulda uzun süre nereye gideceğini bilmeden dolaştıktan sonra göl kenarına gitti. Fakat dersten kaytaran birkaç miniğin etrafta koşuşturduğunu görünce daha sakin kafa dinleyebileceği bir yere gitmenin daha iyi olacağını düşünerek okula geri döndü. Düşüncelerinin götürdüğü yere değil ayaklarının götürdüğü yere gidiyordu. Bir süre okulun içinde dönüp durduktan sonra sonunda ayakları durmayı başarmıştı. Düşüncelerinden kurtulmayı başarıp etrafa baktığında kendini ihtiyaç odasının kapısında buldu. Buna kısa süre şaşırsa da bu uzun sürmemişti. Aslında şöyle düşününce şuan için ihtiyaç odası belki de en çok ihtiyacı olan şeydi. Biraz büyü çalışır kafa dağıtırdı. İhtiyacınız olan şeyleri bilir ve buna karşılık verirdi bu oda bu yüzden adı ihtiyaç odasıydı. Derin bir nefes alarak içeri girdi. Tahmin ettiği gibi kimse yoktu. Odada kısa süre dolaştıktan sonra asasını çıkardı. Oda çok kısa bir zaman dilimi içinde değişmişti. Ellerinde asalarla birlikte kuklalar ortaya çıkmıştı. Gözüne kestirdiği bir kuklaya kısa süre baktıktan sonra derin bir nefes alarak dikkatini toparladı ''bambarda maxima '' diyerek aklına gelen ilk büyüyü savurdu. Ama bir şey olmamıştı. Düşünceleri konsantre olmasına izin vermiyordu. Kısa süre beynini boşaltmaya çabaladıktan sonra tekrar denemeye karar verdi. Asasını kuklaya doğrultarak ''bombarda maxima '' diye bağırdı. Bu sefer büyüsü işe yaramıştı.

Not: Gelecek var

Dean büyüyü yapmayı başarmıştı başarmasına ama düşüncelerinden hala tam olarak kurtulabildiği söylenemezdi. Kafasında milyonlarca soru vardı ve dean bunları görmezden gelme konusunda oldukça zorlanıyordu. Büyünün etkisiyle paramparça olan kuklaya baktı kısa süre… Normalde büyü çalışmak dean’ı rahatlatırdı. Kafasındaki düşüncelerden uzaklaşmasını sağlardı ama bu gün için aynı şeyi söylemek gerçekten zordu. Büyü yapmak bu sefer düşüncelerinden uzaklaşmasını sağlamıyordu. Oysa eskiden ne kolay yapardı bunu… İstemediği hiçbir şeyi düşünmezdi. Düşüncelerinden istediği dakika kurtulur zihnini tamamıyla boşalttıktan sonra birazcık büyü çalışmasıyla kendine gelir ve eski dean olarak yaşamına kaldığı yerden devam ederdi. Peki şimdi neden bu kadar zordu? Ne değişmişti hayatında? Sadece arada sırada mantığıyla değil de duygularıyla hareket ediyordu hepsi buydu. Ara sıra da olsa vücudunu duygularının kontrol etmesine izin vermek hayatını bu kadar değiştirebilir miydi gerçekten… Stacy’le yaşadıklarını şöyle bir düşününce değiştirebileceğini görmüştü. İnsan neden aşık olduğunda da eskisi gibi olamıyordu? Neden bu kadar değişiyordu? Bu değişimi onlar istiyor muydu? Peki dean… O gerçekten değişmek istiyor muydu? Kendini ve duygularını kontrol eden biri olmak yerine duygularına yenik düşebilen maria teyzesinin gözünden bakarsak güçsüz ve aciz birine dönüşmeyi gerçekten istiyor muydu? Maria teyzesine göre duygularına yenik düşmek , aşk adı verilen saçmalığa teslim olmak ve vicdan denen şeye sahip olmak acizlikten ve güçsüzlükten başka bir şey değildi. Onların ailesinde bu tür zayıflıklara yer yoktu. Hiçbir zaman olmamıştı. Aşk yerine çıkar ilişkisi arkadaşlık dostluk yerine yandaşlık ve güç kazanmak için harcanabilecek piyonlar vardı. Kimseye değer vermezlerdi. Dostumuz dedikleri kişiler aslında amaçlarına ulaşmak için yanlarında tuttukları ve işleri bitince kaldırıp çöpe attıkları hatta eğlence için öldürdükleri zavallı aptallardan başka bir şey değillerdi. Maria teyzesi ve diğer uzaktan akrabaları böyleydiler… Dean’la İsabel’i de bu doğrultu da yetiştirmişlerdi. Daha doğrusu yetiştirmeye çabalamışlardı.

İsabel tam onların istediği gibi bir aile ferdi olmuştu fakat dean hiçbir zaman tam olarak onlar gibi olmamıştı. Sadece onların istediği biriymiş gibi davranmıştı. Şöyle bir düşününce aslında onların istediği gibi olmak belki de en iyisi olurdu İsabel’i gözünü kırpmadan öldürebilirdi böylelikle… Ama kimi kandırıyordu dean hiçbir zaman o kadar vicdansız olamazdı. Asla tam olarak onların istediği gibi biri olmamıştı ve olmayacaktı. Scarlett’a yani en yakın arkadaşına onun için ölebilecek kadar değer vermesi, stacy’e aşık olması ve İsabel’i tüm yaptıklarına rağmen hala öldürmemiş olması da bunun büyük bir göstergesiydi. Dean tüm bu düşüncelerinden birinin onu öpmesiyle kurtulup kendine geldi. Bir anda öpülmüş olmanın verdiği şaşkınlıkla karşısındaki kişiye baktı. Scarlett’ı gördüğünde gözlerindeki şaşkınlık yerini onu görmüş olmanın verdiği sevince bırakmıştı. Yüzündeki tepkisizlikse çoktan yok olmuştu. Küçük soğuk bir gülümseme belirmişti yüzünde çoğu kişiye göre bu gülümsemesi soğuk görünse de aslında oldukça sıcak ve içten bir gülümsemeydi onunki… Ses tonunu ayarladıktan sonra dilendirici ses tonuyla her zamanki sıcak gülümsemesi ve hafif ukala tavrıyla ''Scarlett…'' dedi. Kısa süre ona baktıktan sonra ''Seni gördüğüme sevindim de bu kıyafet ne? Hayırdır gece 12 falan oldu da saraydaki balodan falan mı kaçtın? kötü kalpli üvey annene ve kıskanç kötü kız kardeşlerine yakalanmamak için eve koşuyordun ve yolunu kaybedip ihtiyaç odasına daldın belki uçan süpürge falan bulurumda en hızlısından eve onunla giderim diye dimi '' dedikten sonra gülerek '' Camdan ayakkabıların nerde? Hangi çağda yaşıyoruz canım camdan ayakkabımı olur diyerek bu ayakkabıları giydiysen söylemek zorundayım ki sadece ayakkabının hangi ayağa uyduğuna bakarak aşık olduğu kızı tanıyan aptal prensin seni asla bulamayacak çünkü o kadar aptal ki eline geçen ayakkabının senin olup olmadığını çıkaramayacak ve mutlu son denen şey hiç gerçekleşmeyecek '' dedi. Gülerek sonra yüzündeki gülümseme bir anda yok olmuştu ve oldukça ciddi ve bir o kadar dalgın bir şekilde ''Ama üzülme… Gerçek hayatta mutlu son diye bir şey asla yoktur zaten…'' diye mırıldandı hayatı film şeridi gibi gözlerinin önünden geçerken… Sonra duygularıyla hareket ettiğini fark ederek mantığını yine ön plana çıkarmayı başararak o soğuk gülümsemesiyle ve dinlendirici ses tonuyla ''Yani ne yazık ki benimle yetinmek zorundasın… Prens falan olmasam da soylu bir aileden geliyorum. İdare edeceksin artık bu huysuz yakın arkadaşınla yaşlanmak yakışıklı bir prensle yaşlanmak kadar harika olmaz tabi ama şöyle düşün en azından eğlenceli biriyim yani canın hiç sıkılmayacak ve ikimizin de vampir olduğunu düşünürsek asla 20’li yaşlarından daha büyük göstermeyen iki çatlak olarak sonsuza dek yaşayacağız '' dedi gülerek… Daha sonra gözlerini scarlett’ın gözlerine dikerek '' Şaka bir yana oldukça güzel olmuşsun ama sence de okulda giymek için fazla parti havasında bir elbise değil mi? '' dedikten sonra gülümseyerek ''E anlat bakalım leydim nasılsın? Neler yapıyorsun? Ve bu elbise nerden çıktı? Hiç senin tarzın değil de…'' dedi.

Dean scarlett’ın ona sarılmasıyla hafif bir gülümsemeyle oda ona sarıldı. Onu ve onunla konuşmayı ne kadar özlediğini şuan daha iyi anlıyordu. Gerçekten konuşabildiği tek kişiydi scarlet… Yada konuşamadığı…. Genel olarak onun yanındayken hep hissettiğinin tam tersi gibi davranmak zorunda kalsa da ve genel olarak yaşadıklarını, başına gelen olayları onunla paylaşmak yerine daha çok onun başına gelen olayları dinleyip onu teselli etse de sadece onun yanında olmak ve onun gülümsediğini görmek bile dean’ı düşüncelerinden kurtarmaya ve gülümsetmeye yetiyordu. Nedenini bilmiyordu ama scarlett’ın varlığını hissetmek onun dean’ın yanında olduğunu bilmek bile ona iyi geliyordu. Dean bu ardı arkası kesilmeyen felaketlerden yorulup artık bu sorunların içinde boğulmaya başladığında ve artık nefes alamadığını hissettiğinde onun yanına giderdi. Scarlett dean’ın başına gelen şeylerden boğulduğunda ve nefes alamadığını hissettiğinde yanında nefes alabildiği ve oluşabilecek yeni felaketlere karşı var olan gücünü yeniden toparlayabildiği tek kişiydi. Nedenini bilmiyordu ama öyleydi işte… Onun yanındayken tüm sorunlarını unutuyordu ve belki de hiç olmadığı kadar çok gülüyordu ve scarlett’ı gülümsetiyordu. Scarlett’ta bir tek dean’ın yanında gülümsüyordu. Birbirlerine iyi geliyorlardı hemde hiç anlaşılamayacak bir şekilde… Belki de ikisinin de başında neredeyse aynı sorun olduğu için böyleydi. Birbirlerini anlıyorlardı bir bakışla bile… Aklındaki tüm düşünceler kısa süreliğine kaybolmuştu şuan sadece scarlett’ı ne kadar özlediği gerçeği ön plandaydı. Gözlerini scarlett’ın gözlerine dikerek gülümsedi. Bunu özlemişti. Beynindeki tüm seslerin susmasını ve scarlett’layken anlamsızca gelen huzuru… Scarlett’ın ona sarılmayı bırakması ve ardından söylediği kelimeyle yüzündeki gülümseme bir anda yok olmuştu ve kısa süreliğine rafa kalkan düşünceleri de yavaş yavaş yeniden belirmeye başlamıştı. Zoraki bi şekilde gülümseyerek '' Kim bilir belki sadece ikimiz gezeriz sürekli…'' diye mırıldandı. İçinden ''yada sadece ikiniz gezersiniz…'' diye geçirdi. Son olayı hatırlayarak…

Stacy’nin dean’ı öldürme ihtimalini de göz önünde bulundurmalıydı sonuçta daha önce yapmıştı. Dean’ı öldürmeye kalkmıştı ve son anda fikrini değiştirmeseydi stacy başarmış olacaktı. Dean şuan ölmüş olacaktı. Scarlett’ın ilk sözlerinden sonra istemsizce gülümsedi. Üzerindeki kıyafet göz önünde bulundurulunca bu gayet normaldi. Her erkek tekrar tekrar dönüp scarlett’a bakmıştı muhtemelen… Ve scarlett rahatsız olmakta gerçekten haklıydı. Scarlett’ın son sözlerinden sonra yüzündeki gülümseme bir daha asla ortaya çıkmamak üzere kaybolmuştu. Geç olmuştu fakat scarlett’taki değişikliği fark etmişti. Ailesinden ve vampirlerin liderinden bahsederken o kadar rahat davranmıştı ki… Bir an karşısındaki kişinin gerçek scarlett olup olmadığı konusunda tereddüt etmişti. Vampir olmasa asla emin olmazdı ama emindi karşısındaki yıllardır tanıdığı arkadaşı scarlett’tı. Dean kısa süre sessiz kaldıktan sonra ''Ya düşündüğümden daha erken bunadım ve kulaklarım iyi duymamaya başladı ya da çok önemli bir şey kaçırdım. Arkadaşımın değişimini ve bunun nedenini mesela '' dedi kısa süre sessiz kaldıktan sonra ''Değişmişsin... '' dedi. Daha sonra derin bir nefes aldıktan sonra gözlerini yere devirerek ''Kabul etmek oldukça zor ama gerçekten değişmişsin… Kendi sorunlarımla o kadar meşguldüm ki bunu göremedim. Aslında… Aslında o gece değişmiştin diğmi? '' dedi. Scarlett’ın gözlerinin içine bakarak ''stacy’le kavga ettiğimiz akşam… Onun nasıl desem garipleştiği gece sen yanıma geldiğinde o gece sen aslında benim tanıdığım scarlett olmaktan o kadar uzaktın ki ama ben fark edemedim. ''dedi. Şaşkındı. Yıllardır fazlasıyla iyi tanıdığı ve her hareketini bildiği arkadaşını artık tanıyamamaktan korkuyordu. Onun yanındayken hala aynı şeyleri hissediyordu ama anlamsızca gelen huzur kendini büyük bir boşluğa ve aynı zamanda huzursuzluğa bırakmıştı artık… Gözlerini scarlett’ın gözlerine dikerek ''söyler misin neyi kaçırdım? Hangi olayı atladım da benim yıllardır tanıdığım arkadaşım bir anda değişti? Benim haberim yokken ne gibi bir olay oldu da ben en yakın arkadaşımı tanıyamaz hale geldim?'' diye sordu. Derin bir nefes alarak zoraki soğuk gülümsemesiyle ''Gözlerine baktığımda gülümseyebildiğim kendimi yanında mutlu ve huzurlu hissettiğim… Ne olursa olsun onun yanındayken her şeyi unutabildiğim ve beraber eğlendiğimiz… Gözlerinde baktığımda ışıktan başka bir şey görmediğim biricik somurtkan şirinem nasıl bu kadar değişti? '' diye sordu. Gözlerinde gördüğü karanlık onu korkutmuyordu. Sadece arkadaşının değiştiğini farkedemediği için kendini suçlu hissettiriyordu hepsi buydu.

Dean scarlett’ın söylediklerine inanmak istiyordu. İstemekten daha fazlası vardı aslında ona inanıyordu. Tuhaftı ama durum buydu. Onun söylediklerinin bir şekilde doğru olduğunu biliyordu. Onun gözlerine baktığında derin bir karanlık görse de hala tanıdığı scarlett’ı da görebiliyordu gözlerinde… Söyledikleri git gide anlam kazanıyordu. Çünkü biliyordu çok şey yaşamıştı scarlett ve dean bir yerde bir şeyin tüm her şeyi değiştireceğini biliyordu. Bir şeylerin değişmesini zaten. Scarlett’ın iki seçeneği vardı ya git gide bu karanlıkta yok olacaktı ya da küllerlinden yeniden doğacaktı. O küllerinden yeniden doğmuştu. En azından dean’ın gördüğü buydu. Tamam eski arkadaşı scarlett’a pek benzemiyordu ama gözlerinde derinlerde bir yerlerde tanıdığı ve arkadaş olduğu kişiyi de görebiliyordu. Zor olabilirdi ama scarlett’ın bu haline alışabilirdi. Aslında doğru dürüst düşününce alışması sandığından daha kolay olacaktı büyük ihtimalle… Scarlett’ı üzgün görmekten nefret ediyordu. Onun ağladığını görmeye ise dayanamıyordu. Yani şöyle bir düşününce onun kalbinin kolay kolay kırılmadığını görmek ve üzülmediğine tanık olmak o kadarda kötü değildi. Asla kolay kolay ağlamayacaktı, kırılmayacaktı… Kimse ama hiç kimse hatta stacy bile onun canını yakamayacaktı. Bunun neresi kötüydü? Scarlett’ın üzülmemesi , kırılmaması ve asla zarar görmemesi dean’ın zaten her zaman istediği şey değil miydi? Peki sorun neydi? Scarlett’ın tam bir kalpsiz olacağı mı? Yoksa git gide stacy’e benzeyecek olması mı? Hangisiydi sorun ? Peki hangisi daha kötüydü? En yakın arkadaşının git gide maria teyzesinin dean’ı çevirmeye çalıştığı şeye yani çıkarcı, duygusuz ve kötü birine dönüşmesini nasıl izleyecekti? Sanırım asıl sorun buydu.Ya da asıl sorun dean’dı. Duygusuz olmanın neresi kötüydü ki? Dean vicdanlı, insanları düşünen, sevebilen ve sevdiklerine değer veren biri olmakla ne kazanmıştı? Bitmek bilmeyen sorunlar, kalp kırıklıkları ve üzüntüden başka… Belki de en iyisi scarlett’ın şuan dönüştüğü kişilikte bir insan olmaktı. Belki dean hata yapıyordu. Belki de başından beri maria teyzesinin sözünü dinlemeliydi ve onun dediği gibi bir insan olmayı denemeliydi. Ne kadar zor olabilirdi ki? Stacy’e aşık olmadan önce az çok duygusuz biri değimliydi zaten…

Hayatında mantık dışı hiçbir şey olmayan sürekli planlı programlı yaşayan az konuşan soğuk ve asla duygularının onu yönetmesine izin vermeyen biriydi. Maria teyzesinin istediği gibi biri olmak aslında o kadarda kötü olmayabilirdi. Scarlett’ın sorusundan sonra gözlerini scarlett’ın gözlerine dikerek o bilindik yorgun ama sıcak gülümsemesiyle ''Şey madem böyle daha mutlu olacaksın ben yeni scarlett’a zorda olsa alışabilirim sanırım… Hatta belki de buna alışmam o kadar zor olmaz yani asla çözemediğin sorunların olmayacak, asla üzülmeyeceksin, asla kalbin kırılmayacak bunun neresi kötü ki… Duygusuz ve kötü olman bunları sağlayacaksa bence sorun değil… Duygusuz ve kötü olmanda hiçbir sakınca yok hatta belki de en iyisi öyle biri olmaktır. Belki yanlış olan benim kişiliğimdir. '' dedi. Gerçekten tüm bu olaylardan yorulduğunu belli eden bir ses tonuyla… Daha sonra yorgun ama bir o kadar dinlendirici ses tonunu takınarak '' Belki iyi biri olmak o kadarda iyi değildir. Sanırım benimde birkaç huyumu değiştirmem gerek kim bilir belki bende değişmeliyim… '' dedikten sonra aynı ses tonuyla gülümseyerek daha doğrusu gülümsemeye çalışarak '' Beni bu denli üzen şeye gelirsek aslında çokta önemli şeyler değil… Çoğunluğu bildiğin şeyler isabel ve yaptıklar ı ve'' dedi bir an duraksamıştı. Onun kafasını bu denli meşgul eden gerçeği tam olarak söylemeyecekti elbet yani ''Aslında önemli bir şey yok sadece stacy kalbime kazık saplamaya kalktı hepsi bu ama bir sebebi vardı elbette kıskançlık gözünü kör etmişti bu yüzden…'' diyemezdi. O yüzden çok fazla detaya inmeyecekti sadece belirgin birkaç şeyle geçiştirmeyi düşünüyordu bu soruyu… Oluşan sessizliği bozarak '' Stacy… Stacy’le yaşadığımız ufak tefek sorunlar '' dedi. Scarlett’ın yalan söyleyeceğini anlayacağını biliyordu sonuçta o scarlett’tı ama ona olanları anlatamazdı. Gözlerini yere devirerek ''Tüm ilişkiler inişli çıkışlıdır bilirsin… Bizim ilişkimizde o iniş çıkışlardan fazlasıyla var ve tüm bunlar beni yoruyor… Stacy’le yaşadıklarımız ,İsabel’le olan kavgalarımız beni oldukça fazla yoruyor sanırım tüm sorun bu…'' dedi.

Dean scarlett’ın yüzündeki o tatlı gülümsemesine karşılık her zamanki gülümsemesini takındı. Her şeye rağmen arada tanıdığı scarlett’ı görebilecek olmaktan mutluydu. Scarlett’ı ağlarken görmekten nefret ettiğini düşünürsek bu yeni haline alışmak fazla zamanını almayacaktı. En azından içlerinden birinin hayatı yavaş yavaş düzeliyordu. Her ne kadar dean’ın ki içinden çıkılamaz bir hal almaya başlasa da bunu bilmek güzeldi. Scarlett mutluluğu hak ediyordu ,ailesi tarafından şımartılmayı da her ne kadar bu çıkar ilişkisi olsa da scarlett bundan şikayetçi değildi. Ailesinin sahte ilgisinden memnun bile sayılırdı. En azından evde artık scarlett’ın canını sıkmayacaklardı. Hatta stacy bile ona iyi davranacaktı buda bir şeydi. Hoş yeni scarlett’ın stacy’nin o sinir bozucu tavırlarını pek kafasına takacağını da düşünmüyordu. Daha çok scarlett stacy’nin canını sıkacakmış gibi görünüyordu. Ailesinin gözde kızıyken birden odak noktası olmaktan düşmek stacy için kötü olmalıydı. Stacy için bu durum her ne kadar felaket olsa da scarlett için tam tersiydi ve dean artık scarlett’ın kolay kolay üzülmeyeceğini bildiği için garipti ama mutluydu üstelik scarlett’ın değiştiğini bildiği halde… Scarlett’ın değişmiş olması artık dean’ı o kadarda rahatsız etmiyordu. Bu fikre bu kadar çabuk alışabileceği aklının ucundan bile geçmezdi ama durum buydu. Scarlett’ın sinsi gülümsemesiyle ona söylediklerine sadece alaycı bir şekilde gülümsemekle yetinmişti. Ne kahramandı ama hayatında çözemediği bir sürü sorunu olan duygularına yenik düşen bir kahraman işte buna gülünürdü. Kendi hayatını düzene sokamayan biri ve kahramanlık... Üstelik scarlett üzerine basa basa senin değişmeye ihtiyacın yok bence sen bu halinle iyisin diyordu peki dean neden böyle hissetmiyordu. Kim kime iyi geliyordu gerçekte kim kimin kahramanıydı bilmiyordu ama şuan kimin kimi teselli etmeye çabaladığını çok iyi biliyordu. Sürekli dean’ın scarlett’ı teselli etmeye çalıştığını düşünürsek tuhaf geliyordu ama bu sefer tam tersi bir şekilde scarlett dean’ın sorununu öğrenmeye çabalıyor ve onu teselli edebilecek sözler arıyordu yada kafasını dağıtacak… Dean scarlett’ın bu çabası karşısında yorgun bir şekilde gülümsedi. Onu düşündüğünü ve önemsediğini görmek güzeldi ama olan hiçbir şeyi ona anlatamazdı. Çünkü olanlar anlatabilinecek tarzda şeyler değildi. Sanırım yine sürekli yaptığı gibi yapıp sessizliğini korumak en iyisiydi. Olanları anlatmamak ve hep sessiz kalmak alışkın olduğu bir şeydi. Bunu scarlett’ın yanındayken hep yapardı scarlett’ın dertlerini dinleyip onu teselli etmek için bu seferde kendi için yapacaktı. Sessiz kal ve konu değiştir yada sürekli konuşarak konuyu dağıt taktiğini uygulayacaktı.

Olanları anlatmak en zoruydu belki de bu yüzden konu değiştirmek istiyordu. Hem olanları unutmak ve asla hatırlamamak istiyordu. Bunu başarabilmek için çabalamıyor muydu? Bu yüzden buraya gelmişti. Düşüncelerinden uzaklaşmak, zihnini boşaltmak için buraya gelmişti ve bunu olanları tekrar tekrar hatırlayarak ve dile getirerek yapamazdı. Belki tek başına yapamıyordu ama scarlett’layken bunu daha kolay bir şekilde yapabilirdi. Sonuçta o ne kadar değişse de hala yanındayken huzur bulduğu ve onunlayken her şeyi unutabildiği ve tüm her şey onu boğmaya başladığında , nefes alamadığını hissettiğinde yanında nefes alabildiği tek kişiydi. Dean scarlett’ın son sorusu üzerinde bir süre sessiz kaldı. Ona bir çok kez bir şeyim yok diyerek yalan söylemiş ve buna onu inandırmıştı ama bu sefer biliyordu bu kesinlikle zor olacaktı. Fakat yine de en azından deneyecekti. Dinlendirici ses tonu ve her zamanki gülümsemesiyle '' Hayır senden bir şey saklamıyorum '' dedi. Göz kırparak ''her zamanki gibi…'' diye de ekledi. Scarlett’ı kendine çekip ona uzun süre sarıldı ve ''Seni ve seninle vakit geçirmeyi gerçekten çok özledim'' dedi. Sonra ona sarılmayı bırakıp gözlerini scarlett’ın gözlerine dikerek ''herneyse burada böyle tüm gün oturup sıkıcı konuşmalar ve ardı arkası gelmeyen polisçilik oyunu oynamayacağız diğmi? Uyarıyorum bu suçlu suçunu asla itiraf etmeyecek o yüzden bu anlamsız sorguyu bitirelim ve daha eğlenceli şeyler yapalım. Hazır sen böyle balodan kaçmışken'' dedi sinsice gülerek… İhtiyaç odasında birden müzik çalmaya başlamıştı. Bu odayı gerçekten seviyordu. Ve tabi bu odayı yapmayı akıl eden binanın kurucularına da ayrıca minnettardı. Oda tüm ihtiyaçlara karşılık verecek şekilde düzenlenmişti. Öğretmenler arada burayı minik öğrencilere baloda nasıl dans edeceklerini öğretmek için kullanıyorlardı. Oda tüm ihtiyaçlara karşılık verdiği için oldukça ideal bir yerdi. Dean gömleğini düzelterek '' Bu güzel leydi acaba benim gibi huysuz bir vampirle dans edermi '' dedi. Önünde hafif eğilerek ona elini uzattı. Yüzünde her zamanki gülümsemesi vardı scarlett’ın gözlerinin içine bakarak '' Gerçi senin yanında pek bir spor kaldım sen böyle balo havasında ben kot gömlek ama idare edeceksin artık '' dedi ve gülümseyerek göz kırptı. Scarlett kısa süre gülümsedikten sonra elini uzatmış ve dan etmeye başlamışlardı. Dean gülerek ''Bu arada dans etme konusunda acemi olduğumu söylemiş miydim. Ayaklarına dikkat etmelisin '' dedi. Tabiî ki bu konuda ciddi değildi. Sürekli saçma sapan aile partilerine katılırken dans etmeyi bilmemek gibi bir lüksünüz asla yoktu çünkü…

Saçma sapan aile partileri… Genel olarak herkesin etrafa sahte gülücükler dağıtarak genelde birbirlerinin nasıl olduklarından neler yaptıklarından çok kısa bir giriş konuşmasından sonra yeni planlarını ve çıkar ilişkilerini konuşarak birbirlerini önemsiyormuş gibi davrandıkları… Arada güya eğlendiklerini ve partinin ne kadar güzel geçtiğini göstermek için oynanılan küçük oyunlar ve zorunlu danslar… Bunların hepsi gerçekten saçmaydı. Dean’a göre oynanan komik oyunlardan başka bir şey değildi. Şimdiye kadar bu sıkıcı partilerin hiçbir getirisi olmamıştı. Zorunlu olarak aldığı dans dersleriyse ilk defa işe yaramıştı. Gerçi genel olarak her aile partisinde mutlaka onlardan sorumlu olan daha doğrusu yapacak hiçbir işi olmadığı için dean’ın biz kendi başımızın çaresine bakabiliriz tarzında konuşmalarına rağmen onlara göz kulak olma işini üstlenen maria teyzesinin seçtiği kızlarla partilerde sürekli dans ettiği göz önünde bulundurunca aldığı zorunlu dans dersleri oldukça işine yaramıştı. Fakat dean için bunlar göze batmamak için yapılan zorunlu danslar olduğu için oldukça önemsizdi. Aile Partileri koca bir zaman kaybından başka bir şey olmamıştı onun için… Dean tüm bu düşüncelerinden zorda olsa kurtularak dikkatini scarlett’a verdi. Yüzünde her zamanki gülümsemesiyle kısa süre gözlerine baktı. Eğleniyor görünüyordu. Aslında ikisi de oldukça eğleniyordu. Scarlett’ın ''Sen koca bir yalancısın dean'' demesiyle yüzündeki hafif gülümsemenin daha da belirginleşmesi bir olmuştu. Gülümseyerek alaycı bir ses tonuyla'' Ah lütfen ben ve yalan... Benim yalan söylediğimi nerede gördün sen? Yalancıymış.... Çok alındım.'' dedi. Ne denilebilirdi ki dean’ı iyi tanıyordu.

Dean genel olarak scarlett’a değil ama başkalarına sürekli yalan söylerdi. Daha doğrusu yalan söylemek zorunda kalırdı. Yalan söylemek ve insanları yalanlarına inandırmak konusunda şimdiye kadar hiç zorlanmamıştı. Yalan söylemekte zorlandığı tek kişiydi scarlett… Her ne kadar ona yalan söylemekten hoşlanmasa da Scarlett'a da yalan söylemek zorunda kaldığı zamanlar olmuştu ne yazık ki… Tabi şimdi birde Stacy vardı. Yalan konusunda scarlett’tan kesinlikle daha hassastı ama ne yazık ki dean ona da birkaç kez yalan söylemek zorunda kalmıştı. Aslında sadece bir kez söylemişti. Oda elan konusunda ki elan sayesinde bu yalan çok sürmemişti. Ve gece ölümle burun buruna geldikten sonra son anda stacy’nin fikir değiştirmesiyle cesetsiz kapanmıştı. Scarlett’ın son sözlerinden sonra umursamazca ''içimi rahatlattın en azından dans konusuna takılmayacaklar. Bu tarafsız oluşum gibi ufak bir detayı görmezden gelmelerini sağlayacaktır… '' dedi. Mutlaka takılacakları bir şeyler olacaktır dercesine umursamadığını belli eden bir şekilde scarlett’ın gözlerine baktı. Bundan bahsederken bile her zamanki gülümsemesini kaybetmemişti. Stacy kabul ediyordu hassas olduğu bir konuydu fakat ailesiyle tanışmak her ne kadar önemli olsa da bunu çoğunlukla dalgaya vurabiliyordu. Scarlett’sa dean’ın bu tepkisi karşısında biraz şaşırsa da sonunda haklısın dercesine kafasını sallayarak gülümsemiş ve dans etmeye devam etmişlerdi. Fakat bu uzun sürmemişti. Kapının açılmasıyla müzik kesilmiş dansta sona ermişti. Gelen kişi stacy’di. Belli etmek istemese de bu gün onda bir gariplik vardı. İğneleyici konuşmuyordu. Ve belli ki scarlett’la uğraşmak her zaman olduğu kadar cazip görünmüyor olacaktı ki konuşmasını kısa tutarak iğneleyici ve aşağılayıcı laflar sarf etmeden dean’la yalnız kalabilir miyiz tarzında bir soru yöneltmişti. Stacy’i gördüğüne sevinmişti fakat onu bu saatte burada gördüğüne de bir o kadar şaşırmıştı. Şaşkınlıkla ''Stacy…'' diye mırıldandı. Gözleri ister istemez duvardaki saate kaydı. Ders saatiydi. Stacy’nin bu saatte derste olması gerekiyordu. Peki neden derste değildi? Ne olmuştu da Stacy dersi ekmişti? Dean her zamanki gülümsemesiyle ''Sevgilim seni bu saatte görmek gerçekten güzel fakat derste olman gerekmiyor muydu? '' diye sordu merakla ve hemen ardından ''canını sıkan bir şey mi oldu? yada benim bilmediğim kötü bir olay? sen dersi kolay kolay ekmezdin yoksa'' dedi.

Stacy dean’ın sorduğu sorulardan çok şuan için dean’ın yanında olan scarlett’la ilgileniyor gibiydi. Gözleri Scarlett’a kaydı. Yüzünde her zamanki somurtkanlık yerine sinsi bir gülümseme vardı. Ve gözlerindeyse stacy’le uğraşma isteği… Bunu yıllardır ilk kez görüyordu. Anlaşılan scarlett gerçekten değişmişti. Derin bir nefes aldı. Bu olaya sevinmesi gerekiyordu aslında biliyordu ama yapamıyordu. Stacy’i görmenin üzüntüsünü ve beraberinde onun varlığının getirdiği öfkenin belirtileri yoktu bu iyiydi fakat dean buna sevinemiyordu bile… Her ne kadar onun değiştiğini kabullendiğini gösterse de henüz tam olarak bunu kabullenemediği ortadaydı. Mantığı her ne kadar bu değişimin onun için en iyisi olduğunu ve aslında en iyisinin onun yeni hali gibi olmak olduğunu söylese de derinlerde bir yerlerde hala bundan emin olmadığını söyleyen cılız bir seste yok değildi. Scarlett’ın verdiği cevaptan sonra gözlerini yine stacy’e dikti. En azından yeni bir tartışma içine girmeyecekleri kesinleşmişti. Scarlett’ın neden stacy’le uğraşmayı tercih etmediğinin nedenini tam olarak anlayamasa da şimdilik her şeyin yolunda gitmesinden rahatsız değildi. Scarlett’ın gitmeye kalkışına ses çıkarmadı. Sanırım en iyisi daha fazla sorunun oluşmaması için scarlett’ın gitmesiydi en azından dean böyle düşünüyordu. Scarlett’a ''Görüşürüz '' dedikten sonra stacy’e döndü. Stacy’nin ilk sözlerinden sonra omuzlarını silkerek '' Önemli değil ikinizin bir arada olduğu zamanlarda kötü bir şey mi oldu? Ya da canını sıkan bir şey mi var? Tarzındaki sorularımın cevapsız kalmasına alışkınım ve sizi anlıyorum. Düzeltiyorum yan yanayken sorularıma cevap vermemenizin sebebini anlıyorum sadece… ''diye mırıldandı. Kısa süre sessiz kaldıktan sonra '' Evet şimdi anlat bakalım benim güzel sevgilimin canını bu kadar sıkan şey ne? ''diye sordu.

Aklında scarlett ve ilişkileriyle ilgili bu kadar çok soru işareti varken bile hala onu bu kadar çok düşünüyor olması dean’a tuhaf geliyordu. Bunun hiçbir mantıklı açıklaması yoktu çünkü… Aslında bir açıklaması vardı ama o da mantık dışıydı. Tüm her şeyi alt üst edebilecek bir güç adı aşktı ve kesinlikle aşkta mantık diye bir kavram yoktu. Bir an için düşüncelere dalıp gitmişti. Scarlett’ın yeni haline alışabilecek miyim ? Scarlett’la stacy arasındaki bu durum daha ne kadar sürecek? Stacy’i bu kadar üzen olay ne? gibi sorularla birlikte bir sürü gerekli ve gereksiz düşünce dolmuştu beyninin içine... Fakat bu dalgınlık uzun sürmedi stacy’nin ona sarılmasıyla kendine geldi. Bir süre tepkisiz kaldıktan sonra oda stacy’e sarıldı. Onun öfkesini daha önce birçok kez hissetmiş hatta öfkesine birçok kez tanık olmuştu ama üzüntüsünü ilk defa hissediyordu. Üzgündü ve hisleri onu yanıltmıyorsa ses tonundan anladığı kadarıyla ağlamak üzereydi. Stacy’nin kulağına ''Seni o kadar çok özledim ki tüm gün boyunca sana sarılmış bir şekilde durabilirim sevgilim '' dedi dinlendirici bir ses tonuyla… Doğruydu onu özlemişti her ne kadar ilişkileriyle ilgili aklında bir sürü soru olsa da bu ona aşık olduğu ve onu özlediği gerçeğini değiştirmiyordu. Daha sonra stacy’nin sorduğu soruya hala cevap vermediğini hatırlayarak ''Peki bana neler olduğunu anlatmayacak mısın? '' diye sordu. Stacy’nin söylediklerinden sonra bir süre sessiz kaldı ve scarlett’la konuşurkenki ses tonuyla '' Anlıyorum… En azından anlamaya çalışıyorum.'' Dedi. Stacy’e sıkıca sarılarak ''Merak etme ben hep senin yanında olacağım. Ve değişmemeye de özen göstereceğim söz veriyorum.'' Dedi. Tam olarak değişmeyeceğine söz verememişti ama en azından değişmemeye çabalayacağına söz vermişti. Bu da şimdilik dean için büyük bir sözdü. Tutamayacağı sözler vermeyi sevmiyordu çünkü… Derin bir nefes aldıktan sonra ''Merakımı mazur gör sevgilimin canını bu kadar sıkan şeyi öğrenmek istiyorum. Scarlett’ın değişmesinden yani uğraşmaktan en çok zevk aldığın kişinin değişmesinden ve artık onla uğraşamayacak olman dışında seni bu kadar üzen şey ne? ''diye sordu.

Konu dönüp dolanıp scarlett’a gelmişti. Scarlett… Dean’ın en yakın arkadaşı… Birkaç gün öncesine kadar dünyanın en zavallı insanıydı. Stacy gibi bir abla yetmezmiş gibi birde şu lord mevzusuyla boğuşmaya başlamıştı. Başının sık sık belaya girmesinden bahsetmiyordu bile… Ama Tüm bunlar sadece birkaç gün önce değişmişti. Scarlatt’ın geçirdiği değişimle beraber her şey değişmişti. Scarlett’ın yeni haline tam olarak alışamadan stacy’nin sorunları baş göstermişti. Scarlett’tan dertliydi. Onun gibi olmayı kabullenememişti. Bir başka değişle scarlett için yarattığı o cehennemde şimdi kendisi yanıyordu. Ailesi… Oynamaktan en çok zevk aldıkları oyuncaklar elinden alınmıştı. Sürekli olarak gördüğü ilgi artık scarlett’a yönelik olmuştu. Diğer bir deyişle dünya artık onun etrafında dönmüyordu. Nefret ettiği ikizi etrafında dönüyordu ve buda onu çıldırtıyordu. Scarlett için yarattığı cehennemde yaşamayaysa henüz alışamadığı her halinden belli oluyordu. Dean derin bir nefes aldı. Sanırım stacy’nin dertlerini dinlemeye de alışmalıydı. Gerçi bu gibi durumlara alışıktı. Birinin ona sarılıp ağlamasına, hayatından bezme nedenlerini anlatıp daha fazla ağlamasına tüm bunlara alışıktı alışık olmadığı tek şey tüm bunları yapan kişinin scarlett değil de stacy olmasıydı. Bu duruma alışması zor olacak gibiydi. Şuan hiçbir şey düşünemiyordu. Normalde scarlett’ı teselli etmek için şimdiye kadar pek çok sözcük sarf etmiş olurdu ama şuan tek bir kelime bile edemiyordu. Böyle bir durumda hangi teselli sözcükleri onu sakinleştirirdi. Hangi kelimeler onu iyi hissettirirdi emin değildi. Sonuçta o şuan scarlett’ın konumuna düşmüş olabilirdi ama kesinlikle onun gibi biri değildi. Ve hiçbir zamanda olmayacaktı bunu biliyordu. Oysa biraz sadece biraz değişseydi. Şimdi her şey çok farklı olabilirdi. Zamanında kardeşine eziyet etme alışkanlığından kurtulsaydı ve ona destek olsaydı şimdi her şey farklı olabilirdi. Yani en azından dean böyle düşünüyordu. Stacy’nin tekrar konuşmaya başlamasıyla kendine gelerek tekrar tüm dikkatini stacy’e verdi. Stacy’nin '' Hayatımı bir yalanın içinde yaşadığımı fark ettim '' demesiyle gözlerini yere devirdi. Bunu yenimi fark etmişti? Sadece onun değil onun gibi olan herkesin ve tüm ailesinin hayatı sadece koca bir yalandan ibaretti. Sahte arkadaşlar, sahte dostlar, yapmacık davranışlar ve çıkar ilişkisine dayalı bir beraberlik… Kısaca buna iyi gün dostları da diyebilirdiniz. Zirvede siz varken herkes sizin dostunuzdu. Ama zirveden indiğinizde bir tek arkadaşınız bile kalmazdı. Dean stacy’nin bunu zaten bildiğini düşünmüştü. Çünkü onların ailesinde onların arkadaşlıkların da, dostlukların da önemli olan tek şey çıkardı.

Onlar çıkar ilişkisine dayalı olarak birileriyle iletişim kurar işleri bitince de kaldırıp bir köşeye atarlardı. Tıpkı stacy’nin eskiden sürekli yaptığı gibi… Gözlerini tekrar stacy’nin gözlerine dikti. Kim bilebilirdi ki belki tüm bunları hak etmişti beklide etmemişti. Gerçi çoğunluğu onun bunu çoktan hak ettiğini düşünüyordu. Dean’sa bu konuda sessiz kalmayı tercih ediyordu. Stacy’nin tekrar ağlamaya başlamasıyla gözlerini yere devirdi. Şimdiye kadar tek bir kelime bile etmemişti. Ne söyledikleri hakkında yorum yapmak için nede onu teselli edici sözler söylemek için ağzını bir kere bile açmamıştı. Onu teselli edecek sözler tabi ki söyleyecekti ama şimdilik onun sözlerinin bitmesini bekliyor ve onu teselli edecek sözler arıyordu. Gözlerini tekrar stacy’nin gözlerine diktiğinde bir tuhaflık hissetti. Neden bilmiyordu ama içinden bir ses işlerin kötüye gideceğini söylüyordu ve dean genel olarak iç sesinin sürekli haklı çıkmasından artık sıkılmaya başlamıştı. Stacy’nin sözlerinden sonra kısa süre şaşkınlıkla ona baktı. Olay yine dean’ın elinde patlamıştı. Buna inanamıyordu. Konu nasıl olmuştu da yine dean’ın başına kalmıştı. Dean stacy’le kavga etmekten çok yorulmuştu artık… Ama ne yazık ki stacy sürekli dean’la kavga edecek bir şey buluyordu. Gözlerini yere devirdi artık kendini açıklamaya çalışmaktan yorulmuştu. Neden onlarda normal birer sevgili gibi olamıyorlardı bunu merak ediyordu doğrusu… Onlardan çokta uzakta olmayan bir mesafede bir masa belirmişti. Üzerinde bir sürü eşyayla birlikte öylece duruyordu. Stacy hızla masaya doğru giderek eline geçen eşyaların hepsini fırlatmaya başlamıştı. Burayı seviyordu ama her ihtiyaca yanıt vermesi bazen sinir bozucu olabiliyordu. Tıpkı şimdiki gibi… Dean ona doğru gelen birkaç eşyadan kolaylıkla kurtulduktan sonra yorgun ama bir o kadar dinlendirici bir ses tonuyla ''Keser misin şunu Lütfen… Farkında olmayabilirsin ama seninle kavga etmekten yoruldum artık hiçbir şey yapmasam da konu dönüp dolanıp nasıl oluyorsa benim başıma patlıyor ve ben artık bundan çok sıkıldım. '' dedi. Bir süre sessiz kaldı stacy’nin dikkatini çekmeyi başardığını düşündüğünde aynı ses tonuyla '' Tüm bunları hak edip etmemen konusuyla ilgilenmiyorum. Bu konuda konuşmuyorum, yorum yapmıyorum ben sadece olanları tepkisizce izliyorum hepsi bu. Aileni ben seçmedim ya da lordun düşüncelerini ben yönetmiyorum. Ve scarlett’ın değişimiyle de uzaktan yakından bir alakam yok. Yani artık gerçekleşen her olayda suçlu benmişim gibi davranmaktan ya da beni sürekli suçlamaktan vazgeç. İlişkimizde bir sürü sorun yaşadık. Yani büyük tartışmaları geçtim beni öldürmeye bile kalktın ama ben hala buradayım. Hala senin yanındayım. Ve ben tüm bunları sadece senin üzgün olduğunu görmek için göz ardı etmedim tamam mı ? Sence senin üzgün olduğunu görmek için seninle olsaydım seni bizzat kendim ufak tefek oyunlarla tadını çıkara çıkara üzmek dururken başkasının seni üzmesini bekler miydim? '' dedi. Stacy’nin yanına gitti. Gözlerini gözlerine dikerek ''Buradayım çünkü tüm olanlara rağmen hala seni seviyorum. Şimdi sakinleş lütfen…'' dedi.

Nedenini bilmiyordu ama stacy’nin tepkisiz kalması ona tuhaf geliyordu. İçinde kötü bir his vardı. Son sözlerinden sonra stacy’nin yüzünde oluşan sinsi gülümseme gözünden kaçmamıştı. Dean’ın onu öldürmeye kalktığını hatırlattıktan çok kısa bir süre sonra yüzünde sinsi bir gülümseme belirmişti ve bu durum dean’ın hiç hoşuna gitmemişti. Daha birkaç dakika öncesine kadar ağlayan kişi şimdi sinsice gülümsüyordu. Bu tuhaftı. Ya onunla oyun oynuyordu ya da gerçekten çıldırmış ve bütün kontrolü kaybetmişti. Bazen onu anlayamıyordu. Aslında bazen değil çoğunlukla onu anlayamıyordu. Hareketlerini ve ne yapacağını kestirmek oldukça zordu ve dean çoğunlukla bu konuda zorlanıyordu. Vampirlerin düşünceleri okuyabilme gücü olsa ne güzel olurdu. En azından şuan stacy’nin neler düşündüğünü bilirdi ve ona göre hareket ederdi. Böyle hiçbir şeyi kestiremeden öylece durmak dean’ı deli ediyordu. Şuan stacy’nin onu dinleyip dinlemediğinden bile emin değildi açıkcası… Gözleri boş bakıyordu sanki ve buda dean’ı dinlemediğinin büyük bir göstergesiydi. Ya da dean’a öyle geliyordu bilmiyordu. Kararsız kalmak dean’ı yiyip bitiriyordu ve tabi ileriyi görememekte… Dean ileriyi görememekten nefret ediyordu. Eskiden sürekli planlı programlı yaşayan biri içinse bu gayet doğaldı. Tüm bu düşüncelerinden kurtulup zar zor kendine geldiğinde stacy’nin hala boş boş baktığını fark etti. Vampir hızıyla birkaç adımda stacy’nin yanına giderek onu sevdiğini söyledi. Belki de bu şuan için söylenebilecek en doğru şeydi. Onu seviyordu bunu ona söylemesi gerektiğini düşündü. Berbat bir durumdaydı belki dean’ın onu sevdiğini dean’dan duyarsa en azından dean’ın her zaman onun yanında olacağı gerçeğini görür ve bir nebze olsun kendini iyi hissederdi. Dean gözlerini stacy’nin gözlerine dikti ona söylemek istediği bir sürü şey vardı ama o sessiz kalmakta kararlıydı. Düşünmeye ihtiyacı vardı biliyordu. Stacy’nin bazı şeyleri düşünmesi için biraz sessizliğe ihtiyacı vardı. Kasvet… Etrafa büyük bir sessizlik çökmüştü. Ve bu sessizlik dean’ı her geçen saniye daha da huzursuz ediyordu. Sabırlı olmalıydı biliyordu ama bunu gerçekleştirmek o kadar zordu ki… Evet dean normalde oldukça sabırlı biriydi ama bu gibi durumlarda sabrı çok çabuk tükeniveriyordu özellikle söz konusu sevdiği kişilerse sabır denen şey tam bir işkence geliyordu. Dean tüm bunları düşünürken Stacy konuşmaya başlamıştı. Tüm dikkatini stacy’e verdi. Onu sevdiğini söylemişti. Normalde bu sözcüğü duyunca sevinmesi ya da azda olsa rahatlaması gerekiyordu ama bunların hiçbiri olmamıştı. Aksine söyleyiş tarzı ona daha derin düşüncelere itmişti. Seni seviyorum kelimesini o kadar soğuk ve o kadar ruhsuz söylemişti ki stacy’nin onu sevdiğinden emin olmasa şimdiye kadar onunla sadece oyun oynadığını düşünürdü. Biliyordu stacy’de onu seviyordu bunu daha önce birçok kez gözlerinde görmüştü. Peki bu soğukluk neydi? İnsan aşık olduğu kişiye seni seviyorum derken bu kadar ruhsuz olabilir miydi? Tamam kabul ediyordu kendiside birçok kez seni seviyorum kelimesini birçok kez bu şekilde söylemişti ama gerçekten aşık olmadığı kişilere söylemişti.

Stacy’e bir kere olsun bu kadar soğuk seni seviyorum dediğini hatırlamıyordu. Ters giden bir şeyler vardı. Ne olduğunu ya da neden kaynaklandığını bilmiyordu ama bir şeyler ters gidiyordu biliyordu. Gözlerini stacy’nin gözlerine dikti. Şuan stacy’nin aklından neler geçiyordu merak ediyordu doğrusu… Stacy’nin "Merak etme sakinleşicem bir kaç saniye içinde hiç bir derdin kalmayacak çünkü sana en büyük derdi verenden kurtulacaksın" demesiyle duyduklarına inanamayarak dean’ın ''Ne?'' demesi bir oldu. Ne demek istediğini tam olarak anlayabildiği konusunda büyük tereddütleri vardı. Kimden kurtulacaktı? Ona en büyük derdi veren kişi kimdi ? Stacy bunu söylerken kimi kastetmişti ? Yoksa… Dur bir dakika bu olamazdı. Bu büyük bir saçmalıktı. Düşüncelerden zar zor kurtulup kendine geldiğinde stacy’nin karşısında olmadığını fark etti. Kaşla göz arasında nereye gitmişti? Stacy’nin sesini duymasıyla şok olması bir olmuştu. Büyü yapmıştı… Normal büyücüleri ağır bir şekilde yaralayan bir büyü… Gözlerini sesin geldiği yere çevirdiğinde stacy’i kanlar içinde gördü. Yoo hayır bu olamazdı stacy bunu yapmış olamazdı. Tanrı aşkına ne yapmaya çalışıyordu bu kız böyle? Dean ''Stacy hayır…'' diyerek stacy’e doğru koştu onu yere düşmeden yakaladı. Yaraları iyileşiyordu ama oldukça geç iyileşiyordu ve fazla acı çekiyordu. Dean kendini berbat hissediyordu. Nasıl olmuştu da ona engel olamamıştı. Stacy’i sakinleştiremediğine inanamıyordu. Tabi olayların bu noktaya gelmesine de… Endişeli bir ses tonuyla ''İyi misin?Tanrı aşkına ne yaptığını sanıyorsun sen? '' Dedi. Endişeliydi, öfkeliydi, üzgündü, şaşkındı kısaca tüm duyguları aynı anda yaşıyordu. Stacy’nin daha fazla acı çekmesini engellemek için bileğini ısırıp ona doğru uzattı bundan hoşlanmıyordu oda bir vampirdi ve başka bir vampir tarafından ısırılmaktan nefret ediyordu ama buna mecburdu. Stacy’nin daha fazla acı çekmesini istemiyordu. Belli ki uzun süredir beslenmemişti yoksa iyileşmesi bu kadar uzun sürmezdi ve canı bu kadar çok yanmazdı. Biliyordu stacy oldukça iştahlı bir vampirdi muhtemelen stacy’nin dean’la işi bittiğinde yani karnını doyurduğunda dean oldukça berbat bir durumda olacaktı ama bu umurunda değildi. Kafasını diğer tarafa çeviren stacy’e bakarak ''Ah hadi yapma belliki uzun süredir beslenmemişsin ve fazlasıyla acı çekiyorsun ve ben buna dayanamıyorum ısırılmaktan bende hoşlanmıyorum ama buna mecburuz '' dedi. Stacy birkaç dakika sonra dean’ın kanının kokusuna dayanamayarak dean’ı ısırmıştı. Dean ısırılmanın etkisiyle ''ah…'' diye mırıldandı. Birkaç dakika sonra gözleri yine ani bir şekilde kırmızılaşmıştı. Kendini kötü hissediyordu. Ama bu stacy için gerekliydi bu yüzden kolunu çekme gibi bir girişimde bulunmadı. Nefes alışları anlamsızca sıklaşıp kendini daha da kötü hissetmeye başladıktan kısa süre sonra stacy doymuş olacaktı ki dean’ın görüşü yeni yeni bulanıklaşmaya başladığı anda durmuştu. Görüşü düzelene kadar bir süre sessizce bekledi. Görüşü tam olarak düzeldikten sonra gözlerini stacy’ye dikti iyi görünüyordu. Tamam belki psikolajik açıdan iyi olmayabilirdi ama onun haricinde oldukça iyiydi. Dean’ın gereksiz nefes alışları yavaş yavaş yok olmaya başladığında koyu kızıl gözlerini stacy’nin gözlerinden ayırmayarak ''Tanrı aşkına ne yapmaya çalışıyorsun? Sorunun ne senin? Benim için ne kadar değerli olduğunu göremiyor musun ?'' dedi. Kısa süre sessiz kaldıktan sonra ''Lanet olsun vampir olduğunu bildiğim halde senin için çok endişelendim. Lütfen bir daha böyle bir şey yapma. Hem bir şeylere vurmadan ya da birilerine zarar vermeden sakinleşemez misin sen? '' dedi. Bir süre sessiz kaldıktan sonra dinlendirici ama bir o kadar yorgun bir ses tonuyla ''Ayrıca evet başlı başına bir sorunsun ama bu sana aşık olduğum gerçeğini değiştirmiyor. Seni seviyorum ve senden kurtulmak falan istemiyorum aksine senle yaşlanmayı bile düşünebilirim '' dedi. Gülümsemeye çalışarak… Ve stacy’i dudaklarından uzunca bir süre öptü. Bir süre sonra geri çekilerek kızıl gözlerini stacy’nin o içinde kaybolduğu gözlerine dikerek '' şimdi bana söz ver bir daha böyle saçma bir girişimde bulunmayacaksın anlaştık mı?'' dedi.

Gerçekten onun için çok endişelenmişti. Onun bir vampir olduğunu ve kendine yaptığı büyünün onun hayatını tehlikeye sokmayacağını biliyordu. O bir vampirdi canının acıması asla uzun sürmez yaralarıysa saniyeler içinde iyileşirdi ama yinede endişelenmişti işte… Onu sakinleştiremediğine inanamıyordu. Nasıl olmuştu da onu sakinleştirememişti. Onun kendine zarar vermesini nasıl olmuştu da engelleyememişti. Bu yüzden kendine fazlasıyla kızıyordu. Scarlett’ın daha kötü hallerini de görmüştü stacy’i sakinleştirmeyi ne olursa olsun başarması gerekiyordu. Birilerini sakinleştirip teselli etmeye alışkındı sonuçta değil mi? peki neden stacy’i sakinleştirememişti? Stacy’nin scarlett’tan ne farkı vardı? Dean neden stacy’nin karşısında donup kalmıştı? Stacy’i sakinleştirecek uygun sözcükleri bulmak bu kadar zor muydu? Onu sakinleştirmeyi beceremediğine inanamıyordu. Gözlerini stacy’nin gözlerine dikti. Gözleri hiç olmadığı kadar boş bakıyordu. Bedeni buradaydı ama ruhu kesinlikle burada değildi. Gözleri hala koyu kızıldı ve kendini hala oldukça kötü hissediyordu ama dikkat dağınıklığının nedeni kesinlikle bunlar değildi. Stacy’e bakarken her zaman yüzünde oluşan hafif gülümsemeden eser kalmamıştı. Ona zarar gelmesini engelleyememişti. Kafasında aynı cümle tekrarlanıp duruyordu. Kendini suçlamaması gerektiğini biliyordu. Stacy’nin ne yapacağını kestirmek oldukça zordu ama o onun sevgilisiydi sonuçta onu sakinleştirmesi gerekiyordu. Bunu yapamayacak kadar beceriksiz miydi yani? Normalde konuşacak çok şey vardı biliyordu ama suskunluğunu koruyordu. Bir transa girmiş gibiydi. Etraf derin bir sessizliğe gömülmüştü. Stacy ona gülümsüyordu. Kendini aynı şekilde ona gülümsemek için zorladı ama gülümsemeyi başaramadı. Stacy’nin ilk cümlesinden sonra boş bakan gözlerini stacy’nin gözlerinden bir an olsun ayırmayarak oldukça ruhsuz bir şekilde sadece '' haklısın…'' diyebildi. Haklıydı sevgilisine zarar gelmesini ya da sevgilisinin kendine zarar vermesini engelleyemeyecek kadar beceriksiz birine söz vermek zorunda değildi. Stacynin son sözlerinden sonra aynı ruhsuzluk ve boş bakan gözlerle ''bende seni seviyorum sevgilim. Umarım bu süreç bir daha asla tekrarlanmaz. Çünkü eğer bir daha tekrarlanırsa neler olabileceğini düşünmek bile istemiyorum. '' dedi. Seni Seviyorum kelimesini ruhsuzca söylemişti ama bu onu sevmediği anlamına gelmiyordu. Düşüncelerinde boğulduğu için boş bakıyordu gözleri ve bu yüzden ruhsuz davranıyordu. Daha sonraysa '' seni kaybetmek istemiyorum…'' diye mırıldandı.